عین الحیات

‏‏عین‏الحیات در یک نگاه
‏عین‏الحیات کتابى است فارسى در اخلاق و عرفان اسلامى شیعى اثر عالم نامدار اواخر دوران صفوى ملا محمدباقر مجلسى (متولد سال 1037 و در گذشته به سال 1110 ه.ق). این کتاب ترجمه و شرح سفارشها و توصیه‏هاى اخلاقى پیامبر اکرم (ص) به ابوذر غِفارى صحابى معروف آن حضرت است. نثر کتاب در بیشتر بخشها از نمونه‏هاى نثر ساده و روان دوران صفوى است و شرحها عمدتا شامل نقل ترجمه روایات پیامبر و امامان معصوم درباره هر موضوع مى‏شوند. هدف مؤلف آن بوده است که با این کتاب، مردم عادى و غیر متخصص را با عرفان اسلام اصیل آشنا سازد و آنها را از گرایش به عرفانهاى آمیخته با عناصر مسیحى، بودایى، یونانى، هندى، مانوى، زرتشتى و تسنن بازدارد و به عرفان در تشیع ناب سوق دهد؛ عرفانى که در آن، شریعت و طریقت یکى مى‏شوند، دنیا و آخرت به همزیستى مى‏رسند و خلق و مخلوق و زن و فرزند و دوست مى‏توانند به جاى آن‏که حجاب حق باشند، به عنوان جلوه حق و وسیله قرب حق به کار آیند؛ عرفانى که در آن، سالک خوش مى‏زید، خردمندانه مى‏اندیشد، عالمانه مى‏نگرد، زیبایى مى‏آفریند و مسند حکومت و مکنت و پهنه مبارزه و نبرد به همان اندازه مرکب سلوک اوست که زمین فقر و مسکنت و محراب عبادت؛ عرفان بندگى، زندگى و سرزندگى، نه عرفان دریوزگى، درماندگى و واپسماندگى؛ عرفان تعالى و ستیز، نه عرفان خوارى و گریز؛ عرفانى که در آن، عشق‏ورزى با همسر، مهرورزى با فرزند و شادى آفرینى در قلب مؤمن، گاه با ثواب برترین ذکرها و مقبولترین توبه‏ها و استغفارها برابرى مى‏کند.


‏نرم افزار ارزشمند عین الحیات به صورت کامل
‏نیاز عصرها و نسلها
‏عین‏الحیات از زمان تألیف (سال 1073 ه.ق) تا به امروز بارها و بارها نسخه بردارى شده و به طبع رسیده است. توجه مردم به این کتاب نشانه نیاز عصرها و نسلها به کتابهایى در این زمینه است ضمن این‏که عین‏الحیات در نوع خود کتابى نسبتا جامع و خواندنى در اخلاق و عرفان شیعى و حاوى بخش عمده از روایاتى اخلاقى است که کاربردهاى بسیار در زندگى انسانها دارند.
‏البته آثارى کهن همانند عین‏الحیات را مى‏توان با تلخیص، تکمیل، بازنوشت و تنظیم جدید به صورت آثارى مناسب و متناسب با زبان روز و مخاطبان گوناگون درآورد اما این نکته را نیز باید در نظر گرفت که در بسیارى از موارد، یکى از عوامل جاذبه یک کتاب و گرایش مردم به آن، نوع نثر و شیوه نگارش آن و به ویژه گونه‏اى ارتباط عاطفى، ذهنى و قلبى است که میان نویسنده یا متن با مخاطب آن برقرار مى‏شود. به همین خاطر آگر آن اثر به وسیله شخصى بازنویسى شود که نتواند خواننده را همانند شخص اول با خود همدل سازد، نیمى از عناصر اقبال مخاطب که همان جاذبه، ملاحت، صفا و بى‏پیرایگى متن است از میان خواهد رفت.