انسان می تواند صفات خداوند متعال را به قدر توان خویش بشناسد. صفات خدا از جهات مختلفی به انواع و اقسامی تقسیم می شوند. از تقسیمات صفات الهی، تقسیم به ثبوتی و سلبی است. صفات ثبوتی، آن دسته از صفات اند که کمالی از کمالات خدا را بیان می کنند و جنبه ثبوتی و وجودی دارند و نبود آنها به گونه ای نقص محسوب می گردد، مانند علم، قدرت و حیات. این نوع صفات، با واقعیت ثبوتی و کمالی خود مایه جمال و زیبایی موصوف اند و هر گونه نقص و کاستی را از او نفی می کنند. به این لحاظ ،این صفات را' صفات جمالیه' نیز می گویند.
صفات سلبی آن دسته از صفات اند که نقص و کاستی مانند جهل را از خدا نفی می کنند. از آنجا که نقص نوعی سلب کمال است. بنابراین سلب سلب کمال خود به نوعی به اثبات و کمال بر می گردد، مثلا جهل به معنای سلب علم است و سلب آن اثبات علم است. هدف صفات سلبی، این است که نسبت نقص و کاستی را از خدا سلب کنند که در نهایت آنچه می ماند، کمالات است. چون انسانها با نقص و محدودیت بیشتر آشنا هستند، صفات سلبیه برایشان مفهوم تر و روشن تر از صفات کمالیه است و آنها را بیشتر به تعالی خدا راه می نماید.
