شکی نیست که من نفرت انگیز 4 و «درون و بیرون 2» برگ برنده‌های تابستان امسال بودند و در رقابت با فیلم‌هایی همچون «ددپول و ولورین» و «ما تمامش می‌کنیم»، این دو انیمیشن محبوب بودند که علاوه بر بچه‌ها بزرگ‌ترها را هم جذب کرده و محبوب گیشه‌ها شدند. در این مطلب به بررسی و نقد من نفرت انگیز ۴ می‌پردازیم تا ببینیم چهارمین قسمت از ماجراهای گورو و مینیون‌های دوست داشتنی‌اش ارزش دیدن دارد یا نه. با این مطلب همراه باشید.
نقد من نفرت انگیز ۴
- کارگردان: کریس رناد
- صداپیشگان: استیو کارل، ویل فارل، جویی کینگ، سوفیا ورگارا
- ژانر: خانوادگی، کمدی
- امتیاز: 6.2
خلاصه داستان: گورو به خانه امن می‌رود
گورو که دست از شرارت برداشته و مردی اهل خانه و خانواده شده است، به عضو جدید خانواده خود، گورو جونیور که قصد دارد پدرش را عذاب دهد، خوش‌آمد می‌گوید. در میانه این چالش پدر و پسری، سروکله یک جنایتکار تازه پیدا می‌شود.
جدیدترین بحران در زندگی گورو، با ورود او به مراسم گردهمایی مجدد در دبیرستان سوپر شرورش واقع در اروپای فرانسوی زبان آغاز می‌شود. این مدرسه، قلعه‌ای واقع در کوهستان است و در اینجا گورو با دشمن جدیدی روبه‌رو می‌شود: رقیب سابق او، ماکسیم لو مال (با صداپیشگی ویل فرل).
ماکسیم اسلحه‌ای دارد که همه پستانداران را به سوسک تبدیل می‌کند -حتی انسان‌ها- و وقتی تمام تلاشش را می‌کند تا به گورو و همسرش لوسی (با صداپیشگی ریستن ویگ) و مینیون‌ها و فرزند تازه خانواده حمله کند، تمام خانواده باید به شهری جدید با نام‌های جعلی منتقل شوند.
صداپیشگی: استیو کارل همچنان می‌درخشد
بسیاری از منتقدان، حضور مینیون‌ها را برگ برنده مجموعه فرنچایز من نفرت انگیز می‌دانند. این نظر شاید تا اندازه‌ای درست باشد، چرا که این شخصیت‌های کم هوش اما شیرین، تاکنون دو انیمیشن مجزا را به خود اختصاص داده‌اند. اما عامل دیگری هم وجود دارد که من نفرت انگیز را تا این اندازه تماشایی کرده است. این عامل، حضور استیو کارل است.
گورو با صداپیشگی استیو کارل، شخصیت تاس با بینی نوک تیز، صدایی زنگ‌دار و لهجه‌ای عجیب و غریب است. او که در شروع این مجموعه انیمیشن سودای ربودن ماه را داشت، حالا سرش به اصطلاح به سنگ خورده و به راه راست هدایت شده است. حالا در چهارمین قسمت از این فرنچایز، یک صدای جدید او را همراهی می‌کند: ویل فرل که قرار گرفتن او در کنار کرل، همکاری درخشان آن‌ها در فیلم‌هایی چون «گوینده : افسانه ران بورگاندی» (Anchorman: The Legend of Ron Burgundy) و سریال «آفیس» (The Office) را یادآوری می‌کند. هرچند تعامل میان این دو شخصیت با چندان دیالوگ‌گویی بداهه‌ای همراه نیست و این همکاری مجدد را به اثری معمولی تبدیل می‌کند.
- 7 دنباله انیمیشنی که احتمالا رکورد فروش درون و بیرون 2 را بشکنند
- 10 دنباله انیمیشنی دیزنی که به اندازه فیلم اصلی جذاب هستند
اضافه شدن یک شخصیت جدید: بچه گورو!
در ششمین فیلم رسمی مجموعه «من نفرت انگیز»، یک شخصیت جدید به خانواده گورو اضافه شده است: بچه گورو یا همان گورو جونیور. او گرچه هنوز زبان باز نکرده است، اما شخصیتی جداگانه دارد و حالات طنز خود را با حرکات و اشارات صورتش نشان می‌دهد. تماشای این شخصیت جدید اگرچه لذت‌بخش است، اما شرارت خاصی در وجود خود ندارد. در واقع، شاید تنها بخش اصلی که از دوران جوانی پدرش به ارث برده است، توانایی رقابت کردن با اوست.
در نیمه اول انیمیشن و پیش از اینکه ماجرای اصلی شروع شود، شاهد این هستیم که بچه گورو چندان از وقت گذراندن با پدر خود نمی‌برد. او در ماجرای اصلی انیمیشن یعنی سرقت از مدرسه و مبارزه با شخصیت شرور این قسمت -ماکسیم لو مال- حضوری پررنگ دارد. هرچند این حضور به اتحاد میان او و پدرش منجر نمی‌شود و تکامل رابطه میان آنان کمرنگ است.
وقتی مینیون‌ها ابرقهرمان می‌شوند
یکی از خطوط داستانی همیشگی مجموعه انیمیشن‌های من نفرت انگیز، حضور مینیون‌ها است. در این قسمت، در حالی که گورو و خانواده‌اش با همراهی تنها سه نفر از مینیون‌ها مجبور به مخفی شدن هستند، مینیون‌های دیگر باید به جایی منتقل بشوند. بنابراین آن‌ها را به دفتر مرکزی AVL می‌فرستند. در آنجا، تقریباً بلافاصله مشخص می‌شود که مینیون‌ها به چه هدفی خدمت خواهند کرد. به تعدادی از آن‌ها یک سرم فوق‌العاده قوی تزریق می‌شود و آن‌ها را به ابرقهرمان تبدیل می‌کند. اما برای چه؟
آنچه می‌بینیم، این است که قرار است مینیون‌ها به دیگران کمک کنند. با این حال، همان‌طور که احتمالا هر بیننده‌ای می‌تواند تصور کند، آن‌ها این کار را به درستی انجام نمی‌دهد. به جز ارجاعات کوچکی به فیلم‌های ابرقهرمانی به ویژه فیلم‌های استودیو مارول و فیلم «مرد عنکبوتی 1»، ابرقهرمان شدن مینیون‌ها تقریبا هیچ کارکرد دیگری در طول فیلم ندارد. شاید این داستان فرعی خاص به جای اینکه یک داستان فرعی غیرضروری در این انیمیشن باشد، در یک انیمیشن مجزا بهتر اجرا می‌شد.
در نهایت، علی‌رغم تمام نقاط ضعف همچنان می‌توانیم من نفرت انگیز 4 را یک اثر سرگرم کننده -به ویژه برای بینندگان کم سن و سال- در نظر بگیریم. اما ماجرا همین‌جا تمام می‌شود. بسیاری از خطوط داستانی به نتیجه‌گیری درستی منجر نمی‌شوند و حتی انگیزه شخصیت‌های شرور قصه را درک نمی‌کنیم. در نهایت، جز سرگرمی نمی‌توانیم انتظار بیشتری از این انیمیشن داشته باشیم.
نظر شما در خصوص این انیمیشن چیست؟ به نظر شما در نقد من نفرت انگیز ۴ چه نکات دیگری را می‌توان مورد اشاره قرار داد؟ برایمان بنویسید.