کریستوفر واکن یکی از متمایزترین بازیگران تمام دوران است که یک کارنامه‌ی حرفه‌ای پر از نقش‌های عجیب دارد. در حالی که واکن در بسیاری از مهم‌ترین فیلم‌های جنبش نو سینمای هالیوود در دهه 1970 حضور داشت، در نهایت به لطف اجرای درخشان خود در سریال پخش زنده شنبه‌شب (Saturday Night Live) توانست شهرت بیشتری در بین مخاطبان جوان پیدا کند. هرچه نباشد، واکن همیشه از عجیب بودن شخصیت‌هایی که نقششان را بازی می‌کند آگاه است. او پرونده حرفه‌ای بسیار جالبی دارد.
واکن نقش یک شرور را در فیلم جیمز باند (James Bond) بازی کرده، در بسیاری از کمدی‌های موفق حضور داشته، در چندین کلاسیک محبوب کالت ظاهر شده و حتی در دو فیلم مختلف برنده جایزه اسکار نقش‌آفرینی کرده است. اگرچه تمام نقش‌های او لزوما پررنگ نیستند، اما واکن به ندرت در ارائه کارهای به‌یادماندنی، صرف نظر از کیفیت فیلم، شکست می‌خورد. در ادامه بهترین فیلم‌های کریستوفر واکن را نام بردیم که ثابت می‌کنند بازیگران انگشت‌شماری مانند او در نقش‌های مکمل و اصلی حضور تاثیرگذاری روی پرده دارند.
10. اسلیپی هالو (Sleepy Hollow)
- محصول: 1999
- کارگردان: تیم برتون
- امتیاز راتن تومیتوز: 70 از 100
- امتیاز IMDb به فیلم: 7.3 از 10
اسلیپی هالو یکی از بهترین همکاری‌های کریستوفر واکن با تیم برتون است. برتون فیلمسازی است که حساسیت‌های عجیب او با سبک بازیگری واکن مطابقت دارد. اگرچه این اولین تفسیر از داستان کلاسیک واشینگتن ایروینگ نبود، اما کلاسیک درجه R برتون در سال 1999 به لطف اضافه کردن عنصر رمز و راز نوآر، ترسناک‌ترین نسخه تا به امروز لقب گرفته است.
این فیلم به کریستوفر واکن اجازه داد تا واقعا روی پرده ترسناک ظاهر شود. او یک اجرای شرورانه جذاب ارائه می‌دهد که به نظر می‌رسد یک کابوس دهشتناک است که به واقعیت پیوسته. تصور اینکه شروری که از طریق ادای احترام و پارودی بسیار شناخته شده است، تکراری به نظر برسد، آسان است، اما هیچ لحظه‌ای وجود ندارد که واکن در برخورد با این نقش شکست بخورد. با وجود کار قوی میراندا ریچاردسون، آنتاگونیست اصلی فیلم، واکن به طور قطع برجسته‌ترین بازیگر فیلم است.
9. از فاصله نزدیک (At Close Range)
- محصول: 1986
- کارگردان: جیمز فولی
- امتیاز راتن تومیتوز: 87 از 100
- امتیاز IMDb به فیلم: 6.9 از 10
در فیلم از فاصله نزدیک کریستوفر واکن جنبه سیاه‌تری از خود نشان می‌دهد. او نقش یک جنایتکار بی‌رحم را بازی می‌کند که سعی دارد پسرش (شان پن) را متقاعد کند تا در یک سرقت با او همراه شود. سرقتی که هر دوی آن‌ها را در معرض خطر شدید قرار می‌دهد. در حالی که کارگردان جیمز فولی برخی از لحظات بسیار خوب تعلیق را در پرده سوم گنجانده است، بخش اعظم از فاصله نزدیک بر روی یک رابطه غم‌انگیز بین یک پدر و پسر که قادر به پر کردن هیچ شکاف عاطفی قبل از آن نیستند، تمرکز می‌کند.
واکن یک بار دیگر ثابت کرد که می‌تواند نقش یک شخصیت کاملا بی‌رحم را بازی کند و به فیلم کمک می‌کند تا در سبک گانگستر نوآر جای بگیرد. این فیلم زمانی اکران شد که واکن شروع به پذیرش جنبه کمدی بیشتر خود کرده بود. فیلم از فاصله نزدیک یادآوری دلچسبی از این است که او چقدر می‌تواند در نقش مناسب ترسناک و خیره‌کننده باشد.
8. تلماسه: بخش دو (Dune: Part Two)
- محصول: 2024
- کارگردان: دنی ویلنوو
- امتیاز راتن تومیتوز: 92 از 100
- امتیاز IMDb به فیلم: 8.5 از 10
تلماسه: بخش دو یکی از مورد انتظارترین دنباله‌های تاریخ سینمای علمی-تخیلی بود، چون دنی ویلنوو برای اولین قسمت فیلم تلماسه بسیار مورد تحسین قرار گرفت و ساخته شدن قسمت دوم طرفدارانش را حسابی هیجان‌زده کرد. در حالی که این فیلم تفاوت‌های نسبتا قابل توجهی از نسخه فرانک هربرت داشت، دنباله فیلم نقش قابل توجهی به کریستوفر واکن به عنوان امپراتور داد. او در نقش ستمگر قدرتمندی ظاهر شد که سعی می‌کند از ظهور قدرت پل آتریدیز (تیموتی شالامه) و متحد کردن فرمن‌های آراکیس جلوگیری کند.
واکن به‌عنوان یک سیاستمدار بی‌رحم اما تاکتیکی درخشان که بر جنگجویان هارکنن در جنگ با آتریدیز فرماندهی می‌کند، انتخاب کاملا مناسبی است. او با نشان دادن زمینه بزرگ‌تر جهان فرانک هربرت، موفق می‌شود سطح خطر فیلم را افزایش دهد. اگرچه نقش واکن کوتاه است، اما او به تلماسه: بخش دو کمک می‌کند تا به یکی از بزرگ‌ترین دنباله‌های علمی-تخیلی تمام دوران تبدیل شود.
7. هفت روانی (Seven Psychopaths)
- محصول: 2012
- کارگردان: مارتین مک‌دونا
- امتیاز راتن تومیتوز: 82 از 100
- امتیاز IMDb به فیلم: 7.1 از 10
هفت روانی یک بازگشت بزرگ برای کریستوفر واکن بود. از طرفی هم مارتین مک‌دونا، کارگردان این فیلم، در انتخاب نقش‌هایش بسیار هوشمندانه عمل کرد. اگرچه این فیلم بر روی کالین فارل به‌عنوان یک نویسنده مضطرب متمرکز است، اما واکن و سام راکول اجراهای خنده‌داری را در نقش دو جنایتکار خرده‌پا ارائه می‌دهند که اشتباهی سگ یک گانگستر بی‌رحم (وودی هارلسون) را می‌دزدند.
فیلم هفت روانی با طعنه‌های معروف مک‌دونا یک طنز هجوآمیز خنده‌دار از روند نوشتن است که بسیاری از کلیشه‌های سینمای جنایی را زیر و رو می‌کند. تماشای واکن و راکول که صحنه‌های زیادی با هم دارند به خصوص جالب است، با توجه به اینکه راکول اغلب به به بازی در نقش‌های فرعی غیرمعمول و ظاهر شدن در کلاسیک‌های کالت مشغول است. تماشای صحنه‌های آن‌ها این حس را به‌وجود می‌آورد که واکن تمام تجربه و مهارتش را به راکول می‌سپارد تا بازیگر شخصیت بزرگ بعدی یک نسل شود.
6. پادشاه نیویورک (King of New York)
- محصول: 1990
- کارگردان: ایبل فرارا
- امتیاز راتن تومیتوز: 72 از 100
- امتیاز IMDb به فیلم: 6.9 از 10
پادشاه نیویورک یکی از معدود فیلم‌هایی است که کریستوفر واکن در آن نقش اصلی را بازی می‌کند، چون او اغلب در نقش‌های مکمل بهترین عملکرد را دارد. واکن در این فیلم نقش یک رییس مافیای سابق را بازی می‌کند که به تازگی از زندان آزاد شده است و شروع به جبران گناهان مختلفی می‌کند که در دوران تصدی خود به‌عنوان قدرتمندترین گانگستر نیویورک مرتکب شده بود.
پادشاه نیویورک متناسب با دیگر نقش‌آفرینی‌های کریستوفر واکن یک تریلر جنایی اگزیستانسیالیستی عجیب است که در آن برنده اسکار نقش یک شخصیت مسن را بازی می‌کند که در حال تامل در کل دوران حرفه‌ای خود است. فیلم پادشاه نیویورک در حالی که هنوز هم شامل اکشن هیجان‌انگیز و تقابل‌های شدید بین خانواده‌های جنایتکار رقیب است که از یک فیلم جنایی دهه 1990 انتظار می‌رود، اغلب در احساسی‌ترین لحظات خود به واکن فرصت می‌دهد تا کمی دلفریب‌تر باشد.
5. منطقه مرده (The Dead Zone)
- محصول: 1983
- کارگردان: دیوید کراننبرگ
- امتیاز راتن تومیتوز: 89 از 100
- امتیاز IMDb به فیلم: 7.2 از 10
منطقه مرده یک اقتباس ترسناک از داستان استیون کینگ است که توسط دیوید کراننبرگ، فیلمسازی که کارش در ژانر بادی هارر بی‌نظیر است، با جزئیات دقیق به تصویر کشیده شده. کریستوفر واکن در این فیلم نقش یک معلم دبیرستان مهربان را بازی می‌کند که دچار حادثه می‌شود و پس از برگشتن از کما، متوجه می‌شود که قدرت خواندن ذهن را پیدا کرده است. قدرت تازه او را به یک قهرمان تبدیل می‌کند و او در نهایت با یک نامزد سیاسی افراطی (مارتین شین) مبارزه می‌کند که قصد دارد یک هولوکاست هسته‌ای را آغاز کند.
کریستوفر واکن یکی از همدلانه‌ترین اجراهای خود را در نقش شخصیتی که زیر بار مسئولیت ناخواسته قرار گرفته است ارائه می‌دهد. این یکی از معدود نقش‌هایی است که واکن در قالب یک مرد به ظاهر معمولی ظاهر می‌شود که در شرایط سخت گرفتار شده است و شین فرصت بازی در نقش یک آدم بد را با شباهت‌های شگفت‌انگیز به سیاستمداران آن زمان پیدا می‌کند. اینکه دو بازیگر در نقش‌های غافلگیرکننده ظاهر می‌شوند به فیلم جذابیتی می‌بخشد که تماشای آن را نباید از دست داد.
4. بازگشت بتمن (Batman Returns)
- محصول: 1992
- کارگردان: تیم برتون
- امتیاز راتن تومیتوز: 82 از 100
- امتیاز IMDb به فیلم: 7.1 از 10
بازگشت بتمن نه تنها یکی از بهترین فیلم‌های ابرقهرمانی ساخته شده تا کنون است، بلکه ثابت می‌کند زمانی که فیلم بتمن به شخصیت‌های شرور خود فرصت درخشش بیشتری بدند به نتیجه بهتری منجر می‌شود. اگرچه بروس وین (مایکل کیتون) مجبور است در ماموریت خود برای نجات گاتهام سیتی با سلینا کایل (میشل فایفر) و پنگوئن (دنی دویتو) روبرو شود، اما کریستوفر واکن در نقش مکس شرک، بی‌رحم‌ترین شخصیت فیلم است.
شرک نماد ظلم سرمایه‌داری است و حاضر است از پنگوئن در نقشه‌اش برای تخریب گاتهام آن هم تنها با هدف شکست دادن بتمن حمایت کند. کریستوفر واکن به طور شگفت‌انگیزی عملکردی خویشتن‌دارتر در بازگشت بتمن دارد که در مقایسه با کارهای عجیب‌تر دویتو و فایفر خوب عمل می‌کند. اگرچه نسخه‌های دیگری از بتمن وجود داشته است که برای بینندگان جوان جذاب است، اما بازگشت بتمن برای مخاطبان بزرگسال مناسب‌تر است.
3. پالپ فیکشن (Pulp Fiction)
- محصول: 1994
- کارگردان: کوئنتین تارانتینو
- امتیاز راتن تومیتوز: 92 از 100
- امتیاز IMDb به فیلم: 8.9 از 10
فیلم پالپ فیکشن ثابت کرد که کریستوفر واکن می‌تواند با تنها یک صحنه برجسته باشد، چون مونولوگ او یکی از جالب‌ترین و به‌یادماندنی‌ترین نقل قول‌هایی است که کوئنتین تارانتینو تا به حال نوشته. واکن به طور خلاصه در یک سکانس فلش‌بک ظاهر می‌شود که بوچ (بروس ویلیس) یک لحظه تاثیرگذار خاص از دوران کودکی‌اش را به خاطر می‌آورد.
در حالی که پالپ فیکشن فیلمی است که انتخاب‌های دقیق بسیار مبتکرانه و هوشمندانه‌ای دارد، صحنه‌ای که کریستوفر واکن در آن حضور دارد صرفا بر اساس حضور او موفق است و این نقش به وضوح برای او نوشته شده. پالپ فیکشن یکی از بحث‌برانگیزترین و تاثیرگذارترین فیلم‌های تاریخ سینما است، و در حالی که بسیاری از اجراها فوق‌العاده هستند، بخش واکن غیرقابل چشم‌پوشی است، حتی برای کسانی که این فیلم تاثیرگذار را بارها تماشا کرده‌اند.
2. اگه میتونی منو بگیر (Catch Me if You Can)
- محصول: 2003
- کارگردان: استیون اسپیلبرگ
- امتیاز راتن تومیتوز: 96 از 100
- امتیاز IMDb به فیلم: 8.1 از 10
فیلم اگه میتونی منو بگیر جنبه حساس‌تری از کریستوفر واکن را نشان داد و اولین همکاری او با استیون اسپیلبرگ افسانه‌ای بود. این فیلم فرانک آبگنیل جونیور (لئوناردو دی‌کاپریو) را دنبال می‌کند؛ یک کلاهبردار که قبل از اینکه به سن جوانی برسد به‌عنوان معلم، خلبان، مامور مخفی و پزشک ظاهر می‌شود، در حالی که توسط یک کارمند دولت وسواسی (تام هنکس) تعقیب می‌شد. واکن در این فیلم نقش فرانک آبگنیل، پدر جونیور را بازی می‌کند.
اگرچه فیلم اگه میتونی منو بگیر لحظات سرگرم‌کننده‌ای دارد که نشان می‌دهد فرانک در نتیجه هویت‌های مختلفش دچار مشکل می‌شود، اما در احساسی‌ترین لحظات خود بر رابطه پیچیده پدر و پسر متمرکز است. هر دو فرانک می‌خواهند با هم ارتباط برقرار کنند اما بیش از حد در مسیر انتخابی خود گیر کرده‌اند و همین موضوع باعث پیچیدگی روابشان می‌شود. کریستوفر واکن در این فیلم ثابت کرد که او هنوز هم یک بازیگر شگفت‌انگیز با یکی از ظریف‌ترین و احساسی‌ترین نقش‌های دوران حرفه‌ای خود است که برای او نامزدی بسیار شایسته جایزه اسکار بهترین بازیگر نقش مکمل مرد را به ارمغان آورد.
1. شکارچی گوزن (The Deer Hunter)
- محصول: 1979
- کارگردان: مایکل چیمینو
- امتیاز راتن تومیتوز: 86 از 100
- امتیاز IMDb به فیلم: 8.1 از 10
شکارچی گوزن یکی از تاثیرگذارترین فیلم‌های ساخته شده درباره جنگ ویتنام است که بررسی می‌کند چگونه نسلی از جوانان مجبور شدند برای حضور در جنگی که واقعا آن را درک نمی‌کردند از کشورشان خارج شوند. کریستوفر واکن یک اجرای دلخراش را در نقش یک کهنه سرباز ارائه می‌دهد که پس از بازگشت به پنسیلوانیا دچار اختلال پس از سانحه شده است و دست به کارهای عجیب می‌زند.
فیلم خاطره‌انگیز شکارچی گوزن با نهایت صداقت به مسائل مربوط به مبارزات و خودکشی کهنه‌سربازان می‌پردازد و اجرای کریستوفر واکن یکی از نکات برجسته فیلم محسوب می‌شود. نمایش ویرانگر و وهم‌آلود او جایزه اسکار بهترین بازیگر نقش مکمل مرد را برایش به ارمغان آورد و شکارچی گوزن جایزه بهترین فیلم را در سال 1978 به خانه برد.
منبع: collider