نزدیک به یک ربع قرن از زمانی که کمپانی آردمن اولین فیلم بلند خود یعنی فرار مرغی (Chicken Run) را به نمایش گذاشت می‌گذرد. یک نسل با این انیمیشن متفاوت استاپ موشن بزرگ شدند که داستان گروهی از مرغ‌های بامزه و تا حدودی احمق را به نمایش می‌گذاشت. آن نسل حالا خودشان پدر و مادرهایی هستند که با فرزندانشان پای تماشای این انیمیشن و قسمت‌های جدید آن می‌نشینند. در ادامه به نقد فرار مرغی 2 پرداختیم؛ دنباله‌ی انیمیشن محبوب کمپانی آردمن که حالا با عنوان «طلوع ناگت» منتشر شده است و داستان مهیج دیگری را روایت می‌کند.
کمپانی آردمن قسمت اول «فرار مرغی» را به سبکی متفاوت از کارتون‌ها و انیمیشن‌های همیشگی طراحی کرد. این فیلم جوجه‌های بیچاره را در حالی نشان می‌داد که در یک فضای شبیه به اردوگاه کار اجباری به سبک جنگ جهانی دوم توسط خانم تویدی (میراندا ریچاردسون) ترسناک اداره می‌شد. در دنباله‌ای شیرین به سفارش نتفلیکس، «فرار مرغی: طلوع ناگت» (Chicken Run: Dawn of the Nugget)، برعکس است. چون همانطور که جینجر همیشه مشتاق (تندی نیوتن) در سخنرانی انگیزشی خود بیان می‌کند: «آخرین بار ما از یک مزرعه مرغ فرار کردیم. خوب، این بار وارد می‌شویم!»
در حالی که قسمت اول «فرار مرغی» مثل فیلم‌های جنگی بود، «طلوع ناگت» کارش را به سبک فیلم‌های اکشن «ماموریت: غیرممکن» (Mission: Impossible) ادامه داد و جینجر را مسئول عملیاتی برای نفوذ به مزرعه مرغ صنعتی کرد؛ جایی که تنها فرزندش مالی (بلا رمزی) در آن حبس شده است.
- 10 شخصیت انیمیشنی محبوب با صداپیشگی ستارگان هالیوود
- 5 انیمیشن جذاب دیزنی که در آن‌ها خبری از شاهزاده‌ها نیست
از دور، این مرکز بیشتر از هر کارخانه فرآوری مواد غذایی که تا به حال دیده‌اید، شبیه یکی از پایگاه‌های شخصیت‌های شرور فیلم‌های جیمز باند است. با این حال در داخل، مزارعی سرگرم‌کننده برای جوجه‌های زندانی طراحی شده است که به نوعی بهشت رویاهای برآورده نشده‌شان باشد. البته اگر فیلم را دیده باشید می‌دانید که در واقع شبیه یک بازی ترسناک به سبک «بازی مرکب» (Squid Game) است که در آن مجموعه‌های رنگارنگ و دیوارهای آبی آسمانی نوید ورود مهمان‌های پرپری به چرخ گوشت را می‌دهد!
مالی دختر شجاع بزرگ که در امنیت نسبی در جزیره‌ای جدا از انسان‌ها بزرگ شده، به سنی رسیده است که می‌خواهد دنیای گسترده‌تری را کشف کند؛ دنیایی که در آن انسان‌ها معتقدند مرغ‌ها خوشمزه‌اند! جالب است که آردمن موفق شد دو فیلم بسازد که در آن تماشاگران با جوجه‌ها همدلی می‌کنند بدون اینکه اشتهایشان نسبت به این پرندگان کم شود! «طلوع ناگت» اصلا فراخوانی به گیاه‌خواری نیست، بلکه یک داستان خیالی برای نشان دادن زندگی مرغ‌های سوخاری به بچه‌هاست، چون فراموش کردن آن هنگام خوردن غذایی که اصلا شباهتی با شخصیت‌های محبوب ندارد کار ساده‌ای است.
دنباله‌ی «فرار مرغی» سم فِل را به گروه آردمن بازگرداند. فل با «فرار مرغی 2» کاملا آزاد بود تا به رویاهای بزرگ خود لباس حقیقت بپوشاند. علاوه بر این ترفندهای دیجیتالی که برای گسترش دکورها یا سازماندهی صحنه‌های جمعی پیچیده استفاده می‌شود نسبت به قسمت قبل تقریبا یکپارچه به نظر می‌رسند.
از جمله ویژگی‌هایی که حساسیت این فیلم را متمایز می‌کند، نوعی پوچ‌گرایی جسورانه است که با لهجه‌های بریتانیایی و ساده‌لوحی روستایی و پلک زدن‌های مداوم مجموعه مرغ‌های احمق تقویت می‌شود. روزهایی که نیک پارک مشغول ساخت فیلم‌های کوتاه «والاس و گرومیت» (Wallace and Gromit) بود، این تیم خلاق عاشق گجت‌های پیچیده و نماهای استادانه‌ای بود که ممکن است در یک تولید لایواکشن ببینید. فِل طرفدار ترکیب‌بندی‌های ساده و زوایای سنتی دوربین است، اما در مواقعی هم کارهایش عجیب می‌شود، مثل زمانی که خانم تویدی از یک پلکان مارپیچ پایین می‌آید.
«فرار مرغی 2» اکثر شخصیت‌های اصلی را دوباره کنار هم قرار می‌دهد، اما نه لزوما با همان صداپیشگان. جینجر مثل همیشه خوش‌تیپ است و راکی (که زمانی مل گیبسون صداپیشگی او را برعهده داشت) با صداپیشگی زکری لیوای جذاب ظاهر می‌شود. نقش خروس در اینجا تا حد زیادی کاهش یافته است تا جایی برای مرغ‌های قهرمان باز شود. ایملدا استنتون و جین هوراکس در نقش بانتی و ببز بازگشته‌اند، در حالی که دیوید بردلی در نقش فاولر، کهنه‌سرباز جنگ نقش‌آفرینی می‌کند. وقتی مالی تنهایی برای کشف دنیای جدید بیرون می‌رود، با یک خانم مجرد عصبانی به نام فریزل (جوزی سدویک-دیویس) آشنا می‌شود که تنها یکی از چندین شخصیت گلابی‌شکل اضافه شده به فیلم است.
فیلم‌نامه‌ای که توسط کری کرک‌پاتریک و جان اوفارل، از نویسندگان قسمت اول «فرار مرغی» به همراه ریچل تونارد تازه‌وارد نوشته شده است، از نظر داستانی چیز شگفت‌انگیز زیادی ارائه نمی‌کند، اما شوخی‌هایش به‌طور پیوسته از قسمت اول سرگرم‌کننده‌تر است. دست‌اندرکاران آردمن «طلوع ناگت» را با سطحی از جزئیات ارائه می‌کنند که تماشای چندباره آن هم لذت‌بخش است. در این قسمت به جزییات تا اندازه‌ای اهمیت داده شده است که به خاطر دوربین‌های دیجیتال بسیار دقیق مجبور شدند بارها گرد و غبار و پرزهای ماکت‌هایشان را پاک کنند. اما باز هم چند اثر انگشت از خود به جای گذاشته‌اند که مدت‌هاست به عنوان یک نقص امضای این استودیو محسوب می‌شود مثل پیدا شدن دست هنرمندان در پشت صحنه.
تمام شرکای آمریکایی آردمن به شیوه منحصربه‌فرد بریتانیایی آن احترام نمی‌گذارند (قسمت اول «فرار مرغی» اولین تلاش استودیو در ارائه چیزی بود که هالیوود می‌خواست، و این یعنی کم کردن طنز جذاب انگلیسی). در این میان نتفلیکس به مثابه خانه‌ای برای این استودیو ظاهر می‌شود که مطمئن است مخاطبان کود را هم جذب خواهد کرد.
منبع: variety