نگاهی به رئالیتی شوی کنسرتینو
رئالیتی شوی کنسرتینو یک برنامه‌ی موسیقی محور است که از خرداد 1403 در حال پخش است. اجرای این برنامه به عهده‌ی علیرضا عصار است. تهیه کننده‌ی کنسرتینو محسن خباز، کارگردان میلاد رحیمی و کارگردان تلویزیونی مهدی مظلوم است. سرپرستی نویسندگان را محسن امانت به عهده دارد. گروه‌هایی موسیقی که در اجرای این برنامه مشارکت دارند گروه آوانگارد اوهام و گروه آرمان گرشاسبی هستند. حامد بهداد و علی زندوکیلی نیز در این برنامه هنرنمایی می‌کنند.
موسیقی و رسانه
سالهای مدیدی است که به علت سیاست‌های صدا سیما مردم عامه یعنی مخاطبان این رسانه از تماشای برنامه‌های موسیقیایی محروم هستند. در رسانه‌ی ملی هیچ برنامه‌ای مرتبط با موسیقی تولید و پخش نمی‌شود. موسیقی زنده و یا غیر زنده در ایران به خارج از رسانه‌ی صدا سیما رانده شده‌است. خوانندگانی گاه حرفه‌ای و گاه غیرحرفه‌ای و فاشل خوان هر از گاهی کنسرت برگذار می‌کنند، که با توجه به قیمت بلیط، هزینه‌ی رفت و آمد و گاه تابوهای فرهنگی در لیست سرگرمی و دغدغه‌ی قشر عامه‌ی مردم قرار نمی‌گیرد. نوجوانان و جوانان قشری هستند که در این کنسرت‌ها حضور پیدا می‌کنند. در واقع خانواده‌های کم در آمد از تماشای موسیقی زنده کاملاً بی بهره هستند. اما از هنگامی که تنور نمایش خانگی داغ شده است ما شاهد تولید و پخش انواع سریال‌ها، فیلم‌های سینمایی و برنامه‌های طنز در این رسانه هستیم، اکنون نیز برنامه‌ای مرتبط با موسیقی به نام کنسرتینو که در پلتفرم نماوا تولید و پخش شده به لیست محصولات نمایش خانگی پیوسته‌است. برنامه‌ای که خانواده‌های ایرانی می‌توانند فارغ از هزینه بلیط، رفت و آمد و صرف زمان در خانه کنار خانواده از آن لذت ببرند.
هدف از ساخت کنسرتینو
کنسرتینو همانطور که از نامش پیدا است یک برنامه‌ی موسیقی محور است. این تاک شو یک برنامه‌ی ترکیبی است که شامل اجرای زنده‌ی تعدادی از هنرمندان شاخص حوزه‌ی موسیقی، گفتگو، پیانو نوازی علیرضا عصار، هنرنمایی استعدادهای جوان و تازه نفس عرصه‌ی موسیقی و یک بخش پایانی است. برنامه کنسرتینو یک پله از برنامه‌هایی که صرفاً برای سرگرمی ساخته‌می‌شوند بالاتر است. این برنامه جنبه‌ی مسابقه‌گونه ندارد و در واقع هدفش شناساندن موسیقی به مخاطب است و علاوه بر آن نشان دادن استعدادهای نسل جوانی که در زمینه‌ی موسیقی فعال هستند و ایجاد فرصتی برای نسل جوان برای معرفی و محک زدن خودشان است. این برنامه انواع موسیقی اعم از کلاسیک، پاپ، تلفیقی و انواع دیگری را در بر می‌گیرد. کنسرتینو برنامه‌ای است که موسیقی را وارد محیط خانواده کرده است. کنسرتینو با برنامه‌ریزی صحیح، خلاقیت و نوآوری این پتانسیل را دارد که قشر عام را دوباره با موسیقی تراز بالا آشتی بدهد. آنطور که سازندگان این برنامه گفته‌اند هدف آنها از ساخت و پخش کنسرتینو راه اندازی موجی جدید و ایجاد یک جریان است تا سطح سلیقه‌ی شینداری مخاطب را بالا ببرند و در عین حال ارزشهای موسیقی ایرانی را بشناسانند. سازندگان این برنامه باید بدانند که برای رسیدن به اهداف ادعا شده نیاز است که متخصیصن و هنرمندانی به این فضا ورود پیدا کنند که شناخت شفافی نسبت به موسیقی تراز بالا و پائین چه از نظر فنی و چه از نظر هنری دارند. صاحب نظرانی فرهیخته که نیاز مخاطبان خاص و عام را به خوبی بشناسند و بدانند برای جذب هر دو مخاطب چه باید بکنند و بدانند برای ایجاد فضایی سطح بالا و در عین حال پرشور و شاد چه فاکتورهایی لازم است.
علیرضا عصار مجری کنسرتینو می‌گوید«هدف از این برنامه نزدیک شدن به یک برنامه‌ی موسیقی محور با استاندارد جهانی مثل برنامه‌های موسیقی زنده‌ی بی بی سی است»
علیرضا عصار یک چهره‌ی شناخته شده در عرصه موسیقی است او شخصیتی متین و قابل احترام است که میزبانی برنامه کنسرتینو را به عهده دارد. عصار موسیقی را می‌شناسد و آنقدر در این زمینه تخصص دارد که بتواند کم و بیش چرخ این برنامه را بچرخاند. علیرضا عصار در نواختن پیانو تبحر دارد. او هم در بخش نوازندگی و هم در بخش خوانندگی از شاخص‌های عرصه موسیقی ایران است و علاوه بر این که با هنرمندان پیشکسوت موسیقی مراوده دارد، به نسل جوان و جویای نامی که در موسیقی پله‌های ابتدایی را طی می‌کنند نیز علاقه‌مند است و به دغدغه‌های آنها اهمیت می‌دهد. اما آنچه عصار برایی مجری‌گری یک برنامه موسیقیایی کم دارد شور و هیجانی است که مخاطب توقع دارد ببیند. او حس و حال لازم را برای ایجاد فضایی زنده و هیجان انگیز ندارد. اوکسی نیست که بتواند با یک اجرای پرشور روح نسل جوان را سیراب کند و او را مشتاقانه پای برنامه بکشاند.
گروه‌های موسیقی کنسرتینو
گروه اوهام سالها پیش فعالیت خود را به صورت زیر زمینی آغاز کرد. این گروه در همان سالها توانست مخاطبان زیادی را جذب کند. مخاطبانی که عمدتاٌ از قشر جوان بودند. گروه اوهام در آغاز فعالیتش با خلاقیت و با تولید آثاری خاص که تلفیقی از اشعار شاعران ایرانی با موسیقی راک بود، وارد بازار موسیقی شد. اما به دلیل ناشناخته و نامتعارف بودن سبک کارشان و وجود خط قرمزهای حوزه‌ی موسیقی نتوانست آنطور که باید شناخته شود. اوهام اکنون بعد از سالها در برنامه کنسرتینو اجرا می‌کند که جای خوشحالی دارد. گروه دیگر گروه آرمان گرشاسبی است. گرشاسبی در سالهای گذشته اجراهای متعدی داشته و توانسته برای خود مخاطبانی جذب کند و به درجه‌ی قابل قبولی از محبوبیت برسد.
تاک‌شوی کنسرتینو از چند بخش متعدد تشکیل شده‌است. در یکی از بخشهای این برنامه هنرمندان شاخص موسیقی که به برنامه دعوت شده‌اند یکی از کارهای خود را اجرا می‌کنند. این بخش نوستالژیک است که خاطرات – نه چندان دور – را برای مخاطبان زنده می‌کند. در بخش دیگری علیرضا عصار با این هنرمندان به گفتگو می‌نشیند. دوستداران هنر – دراینجا موسیقی – همیشه نسبت به هنرمندان مورد علاقه‌ی خود کنجکاو بوده و هستند. گفتگو با هنرمندان بخشی است که همیشه مورد علاقه‌ی تماشاگر است و البته در این بخش، گفت و گو حول مسائلی از موسیقی می‌چرخد که می‌تواند برای کسانی که به طور جدیتری موسیقی و اهالی موسیقی را دنبال می‌کنند مفید و کاربردی باشد. ایجاد فضایی صمیمی و گرم حین گفت و گو از مهارت‌های عصار است که به خوبی از عهده‌اش بر می‌آید. در آخر مخاطبان می‌توانند ترانه‌ی مورد علاقه‌ی خود را انتخاب کنند که خالی از لطف نیست.
بدون شک نسل جوان نیاز به دیده و شنیده شدن، دارد. جوانانی که به خاطر شرایط اقتصادی، محدودیت‌های فرهنگی و سیاست‌های دولتی نمی‌توانند آنطور که می‌خواهند و آنگونه که لازم است هنر خود را به معرض نمایش بگذارند و از عموم مردم و همچنین مخاطب خاص بازخورد بگیرند. یکی از بخشهای قابل توجه برنامه‌ی کنسرتینو بخشی است که در آن استعدادهای جوان در عرصه‌ی موسیقی روی صحنه می‌آیند. کنسرتینو برای استعدادهای جوان و نو رسیده موقعیتی ایجادکرده است تا بتوانند هنر خو د را هم برای هنرمندان دعوت شده در برنامه و هم برای مخاطب عام به نمایش بگذارند و از این فرصت برای دیده و شنیده شدن سود ببرند. در واقع کنسرتینو مجالی است تا استعداهای جوان بتوانند بر استرس ظاهر شدن بر صحنه فائق آمده و رویارویی با تماشاگر را تجربه کنند. فرصتی است که استعداد جوان و تازه از راه رسیده نقاط قوت و ضعف خود در اجرا بهتر درک کند و با برطرف کردن نقاط ضعف خود مسیر پیشرفت را طی کند.
صدا – منظور موسیقی‌های اجرا شده‌است – دارای کیفیتی بالا است. این امر نشان دهنده‌ی این نکته است که سازندگان این برنامه از تجهیزات مناسب و با کیفیتی برای ضبط استفاده کرده‌اند و در ضمن مسئول صدابرداری برنامه کارش را خوب بلد است و یک متخصص حرفه‌ای است و اما برنامه از پیش ضبط میشود و این عملکرد باعث شده که هیجانی که لازمه‌ی اینگونه برنامه‌ها است، در این برنامه افت کند.
در مورد صحنه و دکور برنامه باید گفت که گرچه اجرای دکور خوب به نظر می‌رسد اما المانهای استفاه شده بیشتر از حد لازم ساده هستند. با توجه به دنیای امروز که برنامه‌های معادل خارجی و ایرانی – آنسوی آب – پر از المانهای چشمگیر هستند سادگی نمی‌تواند فاکتور مناسبی باشد. یک برنامه آن هم از نوع هنری آن هم مرتبط با موسیقی نیاز به صحنه‌ای بسیار چشم نواز تر و دیدنی تر دارد تا از نظر زیبایی شناختی بتواند توقع تماشاچی را برآورده کرده و او را جذب کند. با توجه به این که در دنیای رنگارنگ و پر از شگفتی هنری که رسانه‌های مجازی با کمترین هزینه‌ی ممکن جلوی چشم مخاطب قرار می‌دهند، جذب تماشاگر نیاز به خلاقیت و نوآوری بیشتری در زمینه‌ی زیبایی‌های بصری دارد. یکی از بخشهای بسیار دوست داشتنی، بخش همخوانی دختر نوجوان با علیرضا عصار بود که بسیار مورد توجه مخاطبان قرار گرفته‌است و در حد خود کاری نو و تابوشکن بود. بخش دیگر این برنامه بخش رنگارنگ است که در انتهای برنامه پخش میشود.
سازندگان کنسرتینو اگر می‌خواهند این برنامه به یک رسانه‌ی قوی و منحصر به فرد در رابطه با موسیقی تبدیل شود که بتواند مخاطبان خاص و عام فراوان و مشتاق را جذب کند باید بسیار بیش از این تلاش کند. بهره بردن از صاحب نظران عرصه‌ی موسیقی با هدف بالا بردن سطح سواد موسیقیایی مخاطب ، ایجاد بخشهای متنوع، استفاده از فاکتورهایی که بر زیبای‌های بصری در طراحی دکور، لباس و… می‌افزاید، ایجاد فضایی پرشور و شاد در عین حال دوری از ابتذال از فاکتورهایی است که می‌تواند به جذاب شدن این برنامه کمک کند. کنسرتینو خوب آغاز کرده است و امید است که با تقویت نقاط قوت، برطرف کردن نقاط ضعف به برنامه‌ای جریان ساز تبدیل شود و جانی دوباره به برنامه‌های مرتبط به موسیقی ایران بدهد.
