نقد فیلم اکشن قماربازان کلان (High Rollers)
سیل کلیشه!
فیلم قماربازان کلان (High Rollers) به کارگردانی رندال امرت و با بازی جان تراولتا، در اصل دنباله فیلم کش اوت (Cash Out) است که سال ۲۰۲۴ به نمایش درآمد. هر دو فیلم داستان یک گروه تبهکار با رهبری میسن گودارد (جان تراولتا) را روایت می‌کنند که معمولا طعمه‌های بزرگی را برای شکار انتخاب می‌کنند و همین آن‌ها را به دردسر می‌اندازد. قسمت دوم این فیلم اکشن با نام «قماربازان کلان»، سعی دارد یک داستان پرتنش و مهیج را در بستر دنیای پر زرق و برق کازینوها روایت کند.
در قسمت اول دیدیم که تلاش میسن و گروهش برای سرقت از بانک، آن‌ها را به سرمایه ششصد میلیون دلاری یکی از غول‌های دنیای تبهکاری به نام اِیبل سالازار رساند، آن‌ها به هر ترتیبی بود موفق شدند از چنگال سالازار و مامورانش بگریزند. حال در ادامه داستان که در «قماربازان کلان» رخ می‌دهد، سالازار معشوقه میسن (امیلیا دکرمن با بازی جینا گرشن) را به گروگان می‌گیرد تا میسن و تیمش را وارد یک ماموریت خطرناک کند: دزدی از یک کازینوی مجلل یک ثروتمند با نفوذ به نام زید. همان‌طور که انتظار داریم، همه‌چیز طبق نقشه پیش نمی‌رود و اتفاقات پیش‌بینی نشده زیادی رخ می‌دهد.
| مشخصات فیلم سینمایی قماربازان کلان | |
| کارگردان | رندال امت |
| نویسنده | دیپو اوسنی، داگ ریچاردسون |
| بازیگران | جان تراولتا، جینا گرشان، کلی گریسون، لوکاس هاس |
| تاریخ انتشار | ۲۰۲۵ |
«قماربازان کلان» با فیلمبرداری پرزرق‌وبرق، طراحی صحنه مجلل و نورپردازی‌های درخشان، سعی می‌کند آثار کازینویی کلاسیک همچون فیلم‌های جیمز باند یا فیلم‌های مارتین اسکورسیزی را تداعی کند. اما این زیبایی ظاهری، عمق چندانی ندارد. بسیاری از صحنه‌های اکشن و تعقیب‌وگریزهای فیلم، هرچند خوش‌ساخت به نظر می‌رسند، اما فاقد حس تنش و هیجان واقعی هستند. این موضوع از فیلمنامه‌ای ناشی میشود که بیش از حد به کلیشه‌های ژانر متکی است و چندان در پرداخت شخصیت‌ها دقت نکرده است. متأسفانه از هر لحاظ، با یک فیلم درجه دو طرف هستیم.
جان تراولتا؛ ناجی قماربازان کلان
بزرگ‌ترین نقطه قوت فیلم، حضور جان تراولتا است. او بعد از سال‌ها دوری از فیلم‌های اکشن، این بار در نقش میسون گودارد، یک دزد باهوش و در عین حال بی‌رحم، بازگشتی دلنشین به سینمای اکشن داشته است و انرژی خاصی به فیلم می‌بخشد. بازی او در برخی صحنه‌ها یادآور روزهای اوجش است؛ به‌ویژه در لحظاتی که باید خشونت را با زیرکی ترکیب کند. جان تراولتا یک سروگردن از دیگر بازیگران فیلم بالاتر است، دلیلش هم مشخص است، او سال‌ها پیش از قهرمانان اصلی سینمای اکشن بود و تمام این بازی‌ها را از بر است. اما مشکل اینجاست که شخصیت او فاقد پیچیدگی لازم است. فیلم تلاش می‌کند که او را در مرز میان قهرمان و ضدقهرمان قرار دهد، اما در نهایت، پرداخت شخصیت او سطحی باقی می‌ماند. از سوی دیگر، جینا گرشان نیز در نقش امیلیا دکرمن، شخصیتی که باید نقش محرک داستان را داشته باشد، عملاً حضور کم‌رنگی دارد، شخصیت او چیزی فراتر از کلیشه کلاسیک زن قربانی در فیلم‌های جنایی نیست. جالب این است که اتفاقا یکی از نقاط قوت فیلم اول به نام «نقد کردن»، ارتباط بین میسن و دکرمن بود. دکرمن قبلا به عنوان پلیس مخفی وارد رابطه‌ای عاشقانه با میسن شده بود و بعدا از هم جدا شده بودند. دشمنی و محبت توامان آن‌ها به یک‌دیگر در طول عملیات سرقت از بانک، یک چاشنی بامزه برای فیلم شده بود و متأسفانه در «قماربازان کلان»، دیگر نشانه‌ای از آن دیده نمی‌شود. باید این واقعیت تلخ را بپذیریم که «قماربازان» از خیلی جهات، حتی از فیلم اول خودش هم کم می‌آورد.
مضامین فیلم چندان جدید نیستند. «قماربازان کلان» از همان مضامین همیشگی فیلم‌های سرقت استفاده می‌کند: خیانت، طمع، و این نکته که هیچ‌کس در دنیای جرم و جنایت در امان نیست. این مضامین، اگرچه می‌توانستند با پرداختی دقیق‌تر، تأثیرگذار باشند، اما فیلم از آن‌ها فراتر نمی‌رود و در نهایت، چیزی ارائه نمی‌دهد که قبلاً ندیده باشیم. حتی اگر فیلم را به عنوان یک سرگرمی صرف در نظر بگیریم، باز هم کمبودهایش آشکار می‌شوند؛ زیرا ریتم فیلم، در میانه‌ی داستان افت می‌کند و نمی‌تواند ضرباهنگ ابتدایی را حفظ کند. اغراق نیست اگر بگوییم اصلا چیزی به نام ریتم در فیلم وجود ندارد! مشکل اصلی این مجموعه (اگر بتوانیم دو فیلم را هم یک مجموعه در نظر بگیریم) این است که فاقد یک شخصیت مستقل قابل توجه است. قسمت اول به سراغ گونه فیلم‌های سرقت از بانک رفته بود و این قسمت، فیلم‌های کازینویی را هدف قرار گرفته است. احتمالا قسمت سوم هم یک فضای کاملا متفاوت دیگر را دنبال می‌کند. همین باعث میشود تکلیف مخاطب با این مجموعه مشخص نباشد، مخاطب هدف خاصی ندارد و فقط می‌خواهد به هر سبک و گونه فیلمسازی یک ناخنک بزند.
نقطه ضعف اصلی: فقدان هویت
نکته‌ی دیگر، نحوه‌ی نمایش فضای کازینوها و دنیای قمار است. فیلم تلاش دارد فضایی را بازسازی کند که یادآور آثار شاخصی مانند «کازینو» (مارتین اسکورسیزی) یا حتی «یازده یار اوشن» (استیون سودربرگ) باشد، اما فاقد جزئیاتی است که بتواند واقعاً مخاطب را در این دنیا غرق کند. شخصیت‌های فرعی، بیشتر تیپ‌هایی هستند که فقط برای پیشبرد داستان حضور دارند و جهان فیلم، برخلاف فیلم‌های موفق در این ژانر، حس زنده بودن را به مخاطب منتقل نمی‌کند.
«قماربازان کلان» با فیلمبرداری پرزرق‌وبرق، طراحی صحنه مجلل و نورپردازی‌های درخشان، سعی می‌کند آثار کازینویی کلاسیک همچون فیلم‌های جیمز باند یا فیلم‌های مارتین اسکورسیزی را تداعی کند. اما این زیبایی ظاهری، عمق چندانی ندارد.
مشکل دیگر، فیلمنامه‌ای است که پیش‌بینی‌پذیر به نظر می‌رسد. هرچند فیلم سعی دارد با پیچش‌های داستانی مخاطب را غافلگیر کند، اما بسیاری از این پیچش‌ها یا خیلی زود آشکار می‌شوند یا تأثیرگذاری لازم را ندارند. دیالوگ‌ها نیز به‌جز چند مورد استثنایی، چندان به‌یادماندنی نیستند و بیشتر در حد وظیفه‌ی روایی خود باقی می‌مانند. اتفاقا عجیب زیادی هم در داستان رخ می‌دهد. مثلا شخصیت جورجیوس کاراس در قسمت قبلی رئیس بانک بود، در این قسمت به یک‌باره عاشق شخصیت لینک میشود و با او ازدواج می‌کند! قرار نیست یک فیلم اکشن حتما فیلمنامه درجه یکی داشته باشد، مثلا مجموعه فیلم‌های «جان ویک» هم از نظر داستانی چیز خاصی در چنته ندارند. مشکل «قماربازان کلان» این است که در هیچ زمینه‌ای (فیلمنامه، کارگردانی، صحنه‌های مبارزه)، نمی‌تواند یک عنصر متمایز و گیرا ارائه بدهد.
با این حال، نمی‌توان گفت با یک فیلم کاملا بی‌ارزش طرف هستیم. اگر کسی صرفاً به دنبال تماشای یک فیلم سرگرم‌کننده با صحنه‌های اکشن و فضایی جذاب باشد، «قماربازان کلان» می‌تواند گزینه‌ی بدی نباشد. اما برای مخاطبی که به دنبال چیزی عمیق‌تر، خلاقانه‌تر و متفاوت‌تر در ژانر جنایی و سرقت است، این فیلم احتمالاً ناامیدکننده خواهد بود. کلی گزینه بهتر وجود دارد که می‌توان سراغشان رفت و از آن‌ها لذت برد. می‌توان گفت «قماربازان کلان» اثری است که به ظاهر خود بیشتر از محتوا توجه کرده است، و همین مساله باعث شده که از حد یک فیلم معمولی فراتر نرود. البته این نوع فیلمسازی اکشن کم‌هزینه و بی‌دردسر (در این حد که ظرف دو سال دو قسمت از آن ساخته میشود!) زحمت چندانی ندارد و احتمالا باز هم شاهد دنباله‌های دیگری از این مجموعه خواهیم بود. مهم‌ترین انگیزه برای تماشای فیلم، بازی جان تراولتا است که یاد آثار نوستالژیک او را زنده می‌کند.
نقاط قوت:
- بازی جان تراولتا
- داستانی مهیج و اکشن
نقاط ضعف:
- شخصیت‌پردازی ضعیف
- استفاده بیش از حد از عناصر کلیشه‌ای
- روایت داستان قابل پیش‌بینی
- فقدان یک هویت مشخص
