معرفی 13 فیلم جذاب جشنواره‌ ونیز + نظرات منتقدان

حضور بزرگان در قدیمی‌ترین رویداد سینمایی جهان

امیرحسین اشرفی
فراری

اوضاع برای جشنواره‌ی بین‌المللی فیلم ونیز در ماه جولای زیاد خوب به نظر نمی‌رسید؛ به خصوص زمانی که کمپانی MGM/Amazon تصمیم گرفت تا آخرین ساخته‌ی لوکا گوادانینو را که زندایا در آن نقش یک تنیسور را بازی می‌کرد از جشنواره خارج کند، همه‌چیز بهم ریخته‌تر شد. هشتادمین دوره‌ی قدیمی‌ترین فستیوال سینمایی دنیا به شدت تحت تاثیر اعتصابات SAG-AFTRA (انجمن نویسندگان و بازیگران آمریکا) قرار داشت و حالا از دست دادن فیلم شب افتتاحیه‌اش شرایط را بدتر کرده بود. در مقابل اما، این جشن ایتالیایی دنیای سینما و مدیر هنری آن آلبرتو باربرا عناوین مورد انتظار و کنجکاوی‌برانگیز زیاد دیگری را که حضورشان مایه‌ی شرمساری بسیاری از جشنواره‌های رقیب است اکران کردند که این کار باعث بالا رفتن سطح کیفی و کمی آن‌ها شد.

هشتادمین دوره‌ی جشنواره‌ی فیلم ونیز در تاریخ 30 اوت 2023 (8 شهریور 1402) در شهر ساحلی لیدو شروع به کار کرد و ریاست هیات داوران این دوره بر عهده‌ی دیمن شزل جوان قرار گرفته بود. این جشنواره در سال‌های اخیر موفق شده تا فاصله‌ی ایجاد شده میان خود و فستیوال کن را به حداقل برساند، زیرا جشنواره‌ی فرانسوی همچنان فیلم‌های ساخت «نتفلیکس» (Netflix) را تحریم می‌کند. این کارِ کَن کاملا به سود ونیز است زیرا عناوین فوق‌العاده‌ای از نتفلیکس در آن حضور دارند که توسط کارگردانان صاحب‌نام دنیای سینما ساخته شده‌اند.

به عنوان مثال می‌توان به فیلم «آدم‌کش» (Killer) جدیدترین ساخته‌ی دیوید فینچر اشاره کرد که مایکل فاسبندر در آن نقش یک قاتل حرفه‌ای را که درگیر یک توطئه‌ی بین‌المللی شده است را بازی می‌کند. علاوه بر آن فیلم بیوگرافی لئونارد برنشتاین به نام «استاد» (Maestro) که بردلی کوپر کارگردانی‌اش کرده، درام سورئالیستی «ال کنده» (El Conde) به کارگردانی پابلو لارین که دیکتاتور شیلی، پینوشه را در هیبت یک خون‌آشام به تصویر کشیده‌، اقتباس کوتاه وس اندرسون از کتاب رولند دال به نام «داستان شگفت‌انگیز هنری شوگر» و تعدادی عنوان جذاب دیگر آثاری هستند که کن خود را از نمایش آن‌ها محروم ساخته است. در کنار این آثار فیلم‌هایی تماشایی و امیدوار کننده از کارگردانان صاحب‌نامی چون سوفیا کاپولا، ریچارد لینکلیتر، مایکل مان، هارمونی کورین و یورگوس لانتیموس نیز به نمایش درآمدند که حسابی تنور جشنواره را گرم کردند. وودی آلن و رومن پولانسکی هم اولین نمایش فیلم جدیدشان را در ونیز 2023 جشن گرفتند که بنا به دلایلی هرچه درباره‌ی آثار اخیر آن‌ها کمتر گفته شود بهتر است.

طی دهه‌ی گذشته جشنواره‌ی ونیز با نمایش آثاری همچون: «بردمن» (Birdman)، «اسپات‌لایت» (Spotlight)، «لالالند» (La La Land)، «شکل آب» (The Shape of Water)، «روما» (Roma)، «جوکر» (Joker)، «ستاره‌ای متولد می‌شود» (A Star Is Born)، «سرزمین خانه به دوش‌ها» (Nomadland)، «تلماسه» (Dune) و «بنشی‌های اینیشرین» (The Banshees of Inisherin) به سکوی پرتاب قدرتمندی برای فیلم‌های مدعی تبدیل شده است تا توانایی‌هایشان را در یک رویداد جهانی به نمایش بگذارند. اگرچه امسال به دلیل مسائل حاشیه‌ای ستاره‌های کمتری در ونیز حضور داشتند اما ترکیب فیلم‌ها و کارگردانان قوی‌تر از همیشه به نظر می‌رسید. فستیوال فیلم ونیز در تاریخ 9 سپتامبر 2023 (18 شهریور) به پایان رسید و حالا که سروصداها فروکش کرده بهتر می‌توان درباره‌ی فیلم‌های به نمایش درآمده در آن حرف زد. در این مطلب جذاب‌ترین و داغ‌ترین فیلم‌های ونیز 2023 را به شما معرفی کرده‌ایم.

13. آدم‌کش (The Killer)

نمایی از فیلم آدمکش، جدیدترین ساخته‌ی دیوید فینچر

در سال 2023 و پس از وقفه‌ای حدودا 26 ساله دوباره دیوید فینچر و فیلم‌نامه‌نویس فیلم «هفت» (Se7en)، اندرو کوین واکر (البته اگر وظایف کوچک او در فیلم‌های «بازی» (The Game) و «باشگاه مشت‌زنی» (Fight Club) را نادیده بگیریم) در یک تریلر روانشناختی نئو-نوآر به نام «آدمکش» با یکدیگر همکاری کردند. نتیجه‌ی این همکاری، اقتباسی جذاب و نفسگیر از یک رمان گرافیکی فرانسوی به همین نام اثر الکسیس نولن و لوک جاکامون است که مایکل فاسبندر نقش اول آن را بر عهده دارد. او در این فیلم نقش یک قاتل سیاسی را ایفا می‌کند که پس از شکست در یکی از آخرین ماموریت‌هایش، خود تبدیل به هدفی برای حذف شده و گرفتار یک توطئه‌ی بین‌المللی خطرناک می‌شود.‌

فیلم اتمسفری شبیه به دیگر فیلم‌های فینچر دارد و مطابق معمول اینگونه فیلم‌ها خون حرف اول را در آن می‌زند. چارلز پارنل، آرلیس هاوارد، کری اومالی، سالا بیکر، سوفی شارلوت و تیلدا سوینتن دیگر اعضای تیم بازیگری این فیلم را تشکیل می‌دهند.

«آدم‌کش» یا «قاتل» برای نخستین بار در تاریخ 3 سپتامبر 2023 در جشنواره‌ی فیلم ونیز به نمایش درآمد و با تحسین منتقدان و تماشاگران روبرو شد.  این فیلم در ۲۷ اکتبر ۲۰۲۳ انتشار محدودی در سینما خواهد داشت و پس از آن در تاریخ 10 نوامبر 2023 توسط سرویس استریم نتفلیکس در اختیار عموم قرار خواهد گرفت.

نظر منتقدان درباره‌ی فیلم «آدم‌کش»:

پیتر بردشا از گاردین، امتیاز: 100 از 100

«آدم‌کش» یک تریلر نفسگیر با رنگ‌ و لعابی ناب و صاحب سبک است که چهره‌ی مرموز و مضطرب فاسبندر دقیقا مناسب آن است.

رایان لاتانسیو از ایندی‌وایر، امتیاز: 75 از 100

«آدم‌کش» هم به اندازه هر تریلری از دیوید فینچر عاری از احساس است؛ فیلمی که گاهی به خاطر بی‌آلایشی‌اش قابل پیش‌بینی است اما از سوی دیگر، دقیقا به همین دلیل به شکلی عجیب جسورانه است.

اوئن گلیبرمن از ورایتی

نه اینکه دیوید فینچر فیلم‌ساز جنایی فوق‌العاده‌ای نباشد اما در این مورد شاید کمی فیلمش را دست بالا گرفته و فکر می‌کند «آدم‌کش» جزییات و جذابیتی بیش‌تر از آنچه دارد که ما در واقعیت می‌بینیم و تجربه می‌کنیم.

12. فراری (Ferrari)

آدام درایور ایفای نقش انزو فراری را در فیلم جدید مایکل مان بر عهده دارد

آدام درایور یک‌بار دیگر نقش یک ایتالیایی شیک و جذاب را (پس از ایفای نقش مائوریتزیو گوچی در فیلم «خاندان گوچی» (House of Gucci)، این‌بار در فیلمی از مایکل مان بازی می‌کند. مایکل مان هشت سال پس از آخرین حضورش در سینما که با فیلم «بلک هت» (Blackhat) رقم خورد، این‌بار با ساخت فیلم ورزشی – زندگی‌نامه‌ای انزو فراری به سالن‌های تاریک بازگشته است. او در این فیلم زندگی افسانه‌ای انزو فراری راننده‌ی فرمول یک و صاحب کمپانی فراری را از سال 1957 و زمان ورود او به این حرفه به تصویر می‌کشد.

در این برهه‌ی زمانی فراری با مشکلات زیادی دست‌وپنجه نرم می‌کند و شرایط سختی دارد. از یک طرف شرکت او در آستانه‌ی ورشکستگی قرار گرفته و از سوی دیگر رابطه‌‌اش با همسرش در تیره‌ترین حالت ممکن است. او برای فرار از این شرایط دست به یک قمار بزرگ می‌زند. جایی که او و تیمش تصمیم ‌می‌گیرند تا برای پاس‌کردن چک‌ها و پرداخت بدهی‌هایشان در مسابقه‌ی Mille Miglia (بزرگترین مسابقه ماشین در ایتالیا که 1000 مایل مسافت دارد) شرکت کرده و به هر قیمتی برنده شوند.

مایکل مان تلاش کرده تا با ارائه‌ی نمایشی متعهدانه از تلاش‌ها، مشکلات و سختی‌های انزو فراری در مسیر ساخت یکی از برندهای معتبر و مورد احترام صنعت خودروسازی، تماشاگران را از نزدیک با زندگی و اندیشه‌های این شخصیت بزرگ آشنا کند. این فیلم در تاریخ 25 دسامبر روی پرده‌ی سینماها خواهد رفت و یک هدیه‌ی کریسمسی ارزشمند و فوق‌العاده برای تمام طرفداران سینما است که یک‌بار دیگر ثابت می‌کند، تلاش و پشتکار قطعا رویاهایمان را واقعی خواهند کرد.

نظر منتقدان درباره‌ی فیلم «فراری»:

اوئن گلیبرمن از ورایتی، امتیاز: 100 از 100

شبح مرگ صحنه‌های مسابقه‌ی «فراری» را تسخیر کرده‌اند و این بخشی از بار از هیپنوتیزم کننده‌ی آن‌ها به شمار می‌رود؛ اما این فقط فصل‌های اکشن فیلم نیست که از سکانس‌هایی پر از خطر و پراضطراب سرشار شده‌اند، بلکه هرلحظه از این درام هم با حسی از وحشت و با دریافتی از آشفتگی احساسی اساسی پیش می‌رود.

رابی کالین از تلگراف، امتیاز: 80 از 100

صحنه‌های تصادف، آغشته به هیجانی هراس‌انگیزند؛ انگار نیروی جاذبه مستقیم بر اندام‌های داخلی شما تاثیر می‌گذارد. این موضوع درباره‌ی خود مسابقه‌ها هم صادق است که مثل خودروها صیقلی و براق اما با صدایی دیوانه کننده تصویر شده‌اند و گویی تا بروز فاجعه در هر لحظه‌ای فقط چند اینچ فاصله دارند.

اِستِفِنی زاشارِک از تایم، امتیاز: 70 از 100

مایکل مان تکنیسین فوق‌العاده‌ای است اما متانت همیشگی‌اش وبال گردن است. به نظر می‌رسد که او می‌خواهد ما این مرد پیچیده و به‌ شدت درون‌گرا را درک کنیم؛ کسی که هم محترم است و هم خوددار. اما در نهایت، او بیش‌تر به بعد شخصیتی مرموز و ساکت انزو فراری علاقه‌مند است تا انسانیت او.

پیتر بردشا از گاردین، امتیاز: 60 از 100

پنه‌لوپه کروز اشتیاق و بغض و گستاخی را برای نقش لورا به ارمغان آورده است اما شیلین وودلی چیزی در دست نداشته که با آن بتواند برای نقش بیهوده‌ی لینا کاری بکند. آدام درایور هم برای این نقش دور از ذهن است و جذابیتی هم ندارد. با وجود این، هیچ‌کس نمی‌تواند توانایی‌های فوق‌العاده‌ی مایکل مان در ساخت صحنه‌های مسابقه با چنین احساس خطر و وحشتی را که باعث ترشح آدرنالین می‌شود کتمان کند.

11. پریسیلا (Priscilla)

نمایی از فیلم جدید سوفیا کاپولا که به زندگی الویس پریسلی از دید همسر جوان او می‌پردازد

سال 2022 یک فیلم موزیکال خوش‌ساخت به نام «الویس» (Elvis) درباره‌ی زندگی الویس پریسلی به کارگردانی باز لومن و بازی  آستین باتلر و تام هنکس ساخته شد که فروش فوق‌العاده‌ای را تجربه کرد. امسال نیز سوفیا کاپولا به سراغ نمایش زندگی این خواننده‌ی اسطوره‌ای رفت و از آنجایی که هر فیلمی که توسط کاپولا ساخته شود یک اتفاق فرهنگی مهم است، تماشای اثری ساخت او در جشنواره ونیز که به بررسی زندگی مردی قدرتمند و ناقص از نگاه یک زن جوان می‌پردازد قطعا جذاب خواهد بود.

مطمئناً، اکثر ما همه‌چیز را در مورد زندگی و مرگ، عشق‌ها و دشمنی‌ها و ظهور و سقوط خواننده‌ی اسطوره‌ای تاریخ الویس پریسلی می‌دانیم، اما این تجربه‌های‌ی طوفانی از نگاه همسر پادشاه راک اند رول چگونه خواهد بود؟ سوفیا کوپولا با توجه به خاطرات پریسیلا پریسلی که در کتاب «الویس و من» (Elvis and Me) به چاپ رسیده‌اند، دنیای شهرت را از نگاه زنانه و لطیف خانم پریسلی نوجوان به نمایش می‌گذارد. «پریسیلا» زمانی را به‌ تصویر می‌کشد که پریسیلای جوان و 14 ساله (با بازی کایلی اسپینی) با مردی سرخوش و رقصنده (با بازی جیکوب الوردی ستاره‌ی سریال «سرخوشی» (Euphoria)) آشنا می‌شود و علی‌رغم اختلاف سنی نسبتاً زیاد 10 ساله، به سرعت یک رابطه‌ی عمیق احساسی بین این دو شکل می‌گیرد. درحقیقت، کارگردان فیلم «گمشده در ترجمه» (Lost in Translation) یکی از بهترین افرادی بود که می‌توانست این فیلم را بسازد و مخاطبان را تا 27 اکتبر تشنه‌ی تماشای اثر جدیدش نگه دارد.

نظر منتقدان درباره‌ی فیلم «پریسیلا»:

استفنی زاشارک از تایم، امتیاز: 100 از 100

تا به حال تجربه پرتنش و پرشوری – مثل دیوانه‌وار عاشق شدن – داشته‌اید؟ تجربه‌ای که سال‌ها بعد وقتی یادش می‌افتید انگار برای فرد دیگری اتفاق افتاده است. کسی که خوابی را پشت سر گذاشته و از آن جان سالم به‌ در برده است تا به خودی که قسمتش بوده بدل شود؟ این حس‌وحالی است که سوفیا کاپولا در اثر سینمایی خارق‌العاده‌اش به ما نشان می‌دهد.

اوئن گلیبرمن ورایتی، امتیاز: 90 از 100

با در نظر گرفتن اینکه ما حتی به دیدن فیلم‌های زندگی‌نامه‌ای پیچیده‌ای عادت کرده‌ایم که زندگی‌‌ها را در قوس‌های دراماتیک درهم می‌بافند، کار جسورانه‌ای که کاپولا اینجا انجام می‌دهد این است که ظهور و سقوط رابطه‌ی پریسیلا و الویس را به عنوان خاطرات ارایه کرده است؛ خاطراتی که خیلی ساده با نوعی کیفیت عینی ناخودآگاه جریان پیدا می‌کنند و هرگز چیزی را ابداع نمی‌کنند.

پیتر بردشا از گاردین، امتیاز: 80 از 100

پرتره‌ی که کاپولا از شخصیت اصلی ترسیم کرده – به خصوص در دوران کودکی پریسیلا – بسیار جذاب است و حتی تغییر ریتم جزئی و مورد انتظار آن در بخش پایانی‌اش – جایی که پریسیلا به‌ تدریج از توهم خارج می‌شود و انتظارهایش واقع‌گرایانه‌تر می‌شوند – اندکی از این جذابیت نمی‌کاهد.

10. مایسترو (Maestro)

بردلی کوپر در جدیدترین تجربه‌ی کارگردانی خودش به سراغ روایت زندگی لئونارد برنشتاین رفته است

نویسنده، کارگردان و بازیگر معروف، بردلی کوپر، سیر ساخت آثار خارق‌العاده‌ی خود را بعد از فیلم «ستاره‌ای متولد می‌شود» (A Star Is Born) با فیلمی درباره‌ی لئونارد برنشتاین، آهنگساز و رهبر ارکستری که به چهره‌ی برجسته موسیقی کلاسیک قرن بیستم تبدیل‌ شد، ادامه داد. «مایسترو» یا «استاد» که تهیه کنندگی آن را استیون اسپیلبرگ و مارتین اسکورسیزی بر عهده دارند، مانند اولین تجربه‌ی کارگردانی کوپر در جشنواره ونیز اکران شد و امید است تا بتواند موفقیت‌های بزرگ آن را تکرار کند.

 این فیلم روی ازدواج برنشتاین با همسرش، فلیسیا مونته آلگره (با بازی کری مولیگان) که یک بازیگر شیلیایی بود تمرکز دارد و جرمی استرانگ، مایا هاوک، مت بومر و سارا سیلورمن دیگر بازیگران این فیلم هستند. «استاد» یک اثر زندگی‌نامه‌ای جذاب و کنجکاوی‌برانگیز است که از هر جهت، لیاقت دریافت جایزه‌ی فیلم برتر سال را دارد. البته، ناگفته نماند که از همین‌حالا بسیار جنجالی شده ‌است! مخصوصا کامپوزیت دماغ بردلی کوپر! فیلم جدید کوپر 22 نوامبر در سینما اکران خواهد شد و از 20 دسامبر در نتفلیکس قابل دسترسی خواهد بود.

9. بیچارگان (Poor Things)

اثر جدید یورگوس لانتیموس به نام بیچارگان برنده‌ی شیر طلایی بهترین فیلم جشنواره ونیز ۲۰۲۳ شد

آخرین باری که یورگوس لانتیموس یونانی (کارگردان فیلم تحسین شده‌ی «خرچنگ» (The Lobster) و اما استون در یک پروژه با یکدیگر همکاری داشتند، سال 2018 و در فیلم «سوگلی» (The Favourite) بود که در از قضا اولین نمایش آن فیلم هم در جشنواره‌ ونیز اتفاق افتاد. این فیلم با موج تحسین گسترده‌ی منتقدان روبرو شد و با فروش 100 میلیون دلاری در باکس‌آفیس و نامزدی در 9 رشته همه‌ی نگاه‌ها را به سوی خودش جلب کرد. ناگفته نماند که این اثر عنوان بهترین فیلم جشنواره ونیز را از آن خود کرد و شیر طلایی این فستیوال را به لیست طولانی افتخاراتش اضافه کرد.

حالا در دومین همکاری این کارگردان خوش‌فکر با بازیگر برنده‌ی اسکار، اما استون نقش یک زن دوران ویکتوریا (بین سال‌های 1820 تا 1914) را بازی می‌کند که برای فرار از یک رابطه‌ی آسیب ‌زننده دست به خودکشی می‌زند، اما یک پزشک دیوانه (با بازی ویلم دفو) با انجام عمل پیوند مغز او با مغز نوزاد متولد نشده‌اش، دوباره این زن را به زندگی بازمی‌گرداند.

تربیت احساس‌گرایانه فرقی با تبعیض جنسیتی ندارد و در نتیجه، نفاق اجتماعی را به ‌دنبال خواهد داشت. این مفهوم اصلی »بیچارگان» است که کارگردان اثر یورگوس لانتیموس، نه ‌تنها از ستارگان فیلم قبلی‌اش، «سوگلی» (Favourite) در ساخت آن بهره گرفته است بلکه نوشتن فیلمنامه را نیز بر عهده‌ی تونی مک نامارا، فیلمنامه‌نویس فیلم «سوگلی»، قرار می‌دهد تا داستانی طنزآمیز و سرسختانه از زندگی و تفکرات آوانگارد فرانکنشتاین را به ‌تصویر بکشد. همچنین، بازیگران دیگری مانند مارک رافالو، جرود کارمایکل، رامی یوسف، مارگارت کوالی، هانا شیگولا و ویلم دفو نیز در این فیلم حضور دارند. «بیچارگان» فیلمی نامتعارف، عجیب‌وغریب و کاملاً شبیه ‌به دیگر فیلم‌های این فیلمساز یونانی است که برای تجربه‌ی فضای خاص آن باید تا 8 دسامبر صبر کنید.

نظر منتقدان درباره‌ی فیلم «بیچارگان»:

دیوید رونی از هالیوود ریپورتر، امتیاز: 100 از 100

این فیلم که مملو از خوشی‌های گستاخانه، شوخی‌های هوشمندانه، فانتزی رادیکال و عناصر هیجان‌انگیز در طراحی همه‌چیز است، یک ضیافت تمام‌عیار برای سینمادوستان به شمار می‌رود. البته که اما استون با یک بازی بی‌باکانه (با یک قوس احساسی خارق‌العاده که بیش‌تر بازیگران فقط می‌توانند خوابش را ببینند) بار دیگر اثبات می‌کند که بردن اسکار حق او بود.

پیتر بردشا از گاردین، امتیاز: 100 از 100

هرچیزی در این فیلم، هر فریم، هر تصویر، هر شوخی و هر بازی، بویی از هیجان برده است.

جاستین چنگ از لوس‌آنجلس تایمز، امتیاز: 90 از 100

 «بیچارگان» در نهایت نشان می‌دهد که برای همه‌ی بازیگوشی‌های شریرانه‌اش، برهنگی‌های بی‌روح و بی‌احساسش، حسن‌ تعبیرهای جنسی‌اش که ابتکاری وقیحانه دارند، و پرده‌ی سومی که در اعماق پست‌تر قدیمی‌ترین حرفه‌ی جهان غوطه‌ور می‌شود، حرفی کاملا جدی در ذهن بسیار کثیف خود دارد.

8. سرزمین موعود (The Promised Land)

سرزمین موعود دانمارکی‌ترین فیلم جشنواره‌ی ونیز 2023 بود

آخرین همکاری مدز میکلسن و نیکلای آرسل به عنوان دو نماد سینمای دانمارک به سال 2012 و فیلم «یک رابطه‌ی سلطنتی» (A Royal Affair) بازمی‌گردد. یک درام تاریخی جذاب با طراحی صحنه و لباس فوق‌العاده که نامزد دریافت جایزه‌ی اسکار بهترین فیلم خارجی زبان شد و به دیده شدن آلیشیا ویکندر نیز کمک شایانی کرد.

در همکاری مجدد این دو اما میکلسن به جای ایفای نقش یک پزشک سلطنتی که درگیر رابطه‌ای ممنوعه با ملکه می‌شود، نقش یک سرباز بی‌بضاعت در سال 1755 را بازی می‌کند که خود را وقف کشاورزی برای پادشاه کرده است اما با صاحب شرور زمینی که روی آن کار می‌کند درگیری‌های متعددی دارد. آماندا کالین که بیشتر برای بازی در سریال «بزرگ شده توسط گرگ‌ها» (Raised by Wolves) شناخته می‌شود ایفای نقش مقابل میکلسن را در این فیلم بر عهده دارد که هنوز تاریخ اکران مشخصی برای اعلام نشده است.

نظر منتقدان درباره‌ی فیلم «سرزمین موعود»:

گای لاج از ورایتی

آرسل که پس از اقتباس سال ۲۰۱۷ از رمان استیون کینگ و ساخت فیلم کسالت‌بار «برج تاریک» (The Dark Tower) حالا به عنوان کارگردان، بازگشتی راحت و موفق را به زادگاه و محیط آشنایش تجربه کرده است و با «سرزمین موعود» نشان می‌دهد که توانایی و مهارت خاصی در ساخت فیلم تاریخی در مقیاسی بزرگ دارد.

دیوید رونی از هالیوود ریپورتر

تولیدی برازنده که تمام مزیت‌های داستان‌گویی قدیمی اما جواب‌ پس‌ داده را به نمایش می‌گذارد، بدون اینکه اثری از ملال در آن دیده شود.

وندی آیدی از اسکرین اینترنشنال

«سرزمین موعود» به عنوان یک وسترن نوردیک (منطقه ای فرهنگی و جغرافیایی در اروپای شمالی و اقیانوس اطلس شمالی) بی‌رحمانه، اثری دنیوی و لذت‌بخش است. یک فیلم حماسی همه‌جانبه که در قلبش امید دارد و زیر ناخن‌هایش پر از خاک است.

7. ال کنده (El Conde)

ال کنده شمایلی سورئال را از رهبر مخلوع شیلی را ارائه می‌کند

آگوستو پینوشه‌ی 91 ساله در تاریخ 10 دسامبر 2006 درگذشت و میراثی مملو از وحشت و سرکوب را از خود بر جای گذاشت. حالا پابلو لارین، فیلمساز مشهور شیلیایی که ساخت آثاری همچون «جکی» (Jackie) و «اسپنسر» (Spencer) را در کارنامه دارد سناریویی جذاب و متفاوت از داستان زندگی این شخصیت تاریخی را ارائه می‌کند: «چه می‌شد اگر این دیکتاتور اهل شیلی، حقیقتاً یک خون‌آشام چند صد ساله بود که از زمان انقلاب فرانسه و پایان ویرانی‌ها و خون‌خواری‌اش، تاکنون با نوشیدن گروه خونی O زنده مانده باشد و در یکی از روستاهای حومه‌ی شهر زندگی کند؟».

این فیلم چهارمین اثر کارگردانی شده توسط لارین است که به صورت متوالی در جشنواره‌ ونیز اکران شده است. به‌ نظر می‌رسد که ال کنده، یک طنز گوتیک ترسناک سیاسی است که با برداشتی سورئالیستی از شخصیت پینوشه به عنوان خودکامه‌ای 250 ساله که می‌خواهد به زندگی خود پایان دهد، تلاش می‌کند تا مانیفست سیاسی سازنده‌اش درباره‌ای این رهبر کاریزماتیک که قبلا در سه‌گانه‌ای مستند به آن‌ها پرداخته را تکمیل کند.

نظر منتقدان درباره‌ی فیلم «ال کنده»:

دیوید رونی از هالیوود ریپورتر، امتیاز: 90 از 100

«ال کنده» با اینکه در بخش میانی‌اش کمی دچار افت می‌شود اما همچنان اثری مسحور کننده و جذاب درباره موضوعی به‌ شدت جدی از کارگردانی است که در دهمین فیلم بلندش همچنان برای ما غافلگیری‌هایی متهورانه دارد.

پیتر بردشا از گاردین، امتیاز: 60 از 100

 «ال کنده» فیلم قوی دیگری است که به آثار ساخته شده توسط لارین درباره‌ی درد و رنج ادامه‌دار کشور شیلی و مردمانی اضافه می‌شود که مجهز به چکش و میخ‌های چوبی تیز می‌کوشند با گذشته‌ی مواجه شوند.

6. خاستگاه (Origin)

ایوا دوورنی در فیلم جدیدش دوباره به سراغ دغدغه‌های اجتماعی‌اش رفته است

ایوا دوورنی که بیشتر او را برای درام تاریخی تحسین شده‌‌اش «سلما» (Selma) می‌شناسیم، سال‌های اخیر را بیشتر در مدیوم تلویزیون گذراند و موفق شد با ساخت یک مینی‌سریال فوق‌العاده برای نتفلیکس به نام «وقتی آن‌ها ما را می‌بینند» (When They See Us) حسابی توجه‌ها را به خود جلب کند. او حالا با اقتباسی از کتاب برنده‌ی جایزه‌ی پولیتزر ایزابل ویلکرسون به نام «کاست: ریشه‌های نارضایتی‌های ما» (Caste: The Origins of Our Discontents) دوباره به سالن‌های تاریک سینما و فیلمسازی بازگشته است و با توجه به آثاری که پیش ازین از او دیده‌ایم «خاستگاه» هم فیلم قابل احترامی خواهد بود.

به خصوص که «کاست: ریشه‌های نارضایتی‌های ما» یکی از مهم‌ترین عناوین منتشر شده در سال 2023 است و همه می‌خواهند ببینند نتیجه‌ی اقتباس یک فیلمساز دغدغه‌مند از کتابی که به مسمومیت جامعه توسط طبقه‌بندی اجتماعی می‌پردازد چگونه خواهد بود. دوورنی با گردآوری تیمی قدرتمند از بازیگران بااستعداد مثل اونجانو الیس، نیسی نش‌بتز، جان برنتال، ورا فارمیگا، نیک آفرمن، ویکتوریا پدرتی، و آئودرا مک‌دونالد فیلمی کنجکاوی‌برانگیز ساخته که هنوز تاریخ پخش عمومی‌اش مشخص نیست.

نظر منتقدان درباره‌ی فیلم «خاستگاه»:

جاناتان رامنی از اسکرین اینترنشنال

«خاستگاه» بی‌شک تجربه و تعهد پروتاگونیست خود را در سطحی انسانی و بی‌واسطه به تماشاگر منتقل می‌کند؛ شخصیت اونجانو الیس تعاملی زنده و گرم با شخصیت‌های جان برنثال و نیسی نَش دارد که به‌ترتیب نقش همسر و دخترعموی او را بازی کرده‌اند.

پیتر دبروژ از ورایتی

این فیلم تماشاگرانش را به فکر کردن و حرف زدن درباره‌اش وامی‌دارد. شیوه‌ای که دوورنی فیلم را کارگردانی کرده، «خاستگاه» را به گردبادی متحرک از ایده‌ها بدل کرده است.

پیتر بردشا از گاردین

فیلمی قوی که جسور و دور از حاشیه هدف خاص خودش را دنبال می‌کند.

5. شیطان وجود ندارد (Evil Does Not Exist)

اثر جدید کارگردان ژاپنی برنده‌ی اسکار که در جشنواره ونیز حسابی مورد توجه قرار گرفت

سال 2021 برای هیچ کارگردانی به اندازه‌ی ریسوکی هاماگوچی دلپذیر و بزرگ نبود. این کارگردان ژاپنی در آن سال دو فیلم مهم و برجسته به نام‌های «چرخ شانس و فانتزی» (Wheel of Fortune and Fantasy) و «ماشین مرا بران» (Ride My Car) را به دنیای سینما معرفی کرد که برای دومی برنده‌ی جایزه‌ی اسکار بهترین فیلم خارجی زبان شد.

هاماگوچی تبحر فوق‌العاده‌ای در به تصویر کشیدن زیبایی غم و اندوه دارد و آخرین فیلم او «شیطان وجود ندارد» روایت‌گر داستان پدری مجرد به نام تاکومی در دهکده‌ای نه‌چندان دور از توکیو در قلب جنگل است که باید از دخترش هانا که کارهای عجیب و غریب انجام می‌دهد مراقبت ‌کند. داستان از جایی اوج می‌گیرد که آرامش مردم دهکده و سلامت محیط زیست بکر آن‌جا به خاطر برنامه‌های یک شرکت بزرگ و پرنفوذ که قصد دارد یک مکان تفریحی لوکس برای گردشگران در نزدیکی خانه‌ی تاکومی بسازد در معرض خطر نابودی قرار می‌‌گیرد.

فیلم قدرتمند جدید ریسوکی هاماگوچی که جایزه‌ی نخل طلای کن و گلدن گلوب را هم در کارنامه دارد نوید یک تجربه سینمایی پرهیاهو و غیرمنتظره را می‌دهد که مرزهای جذاب سیاست‌های پیرامون محیط زیست را بازتعریف می‌کند. این سفر هیپنوتیزم‌ کننده که با موسیقی متن هیجان‌انگیز و دلهره‌آور ایکو ایشیباشی تقویت شده است، از مضمون «روستا در مقابل شهر» فاصله می‌گیرد تا مرزهای زمینی و متافیزیکی را طی کند.

نظر منتقدان درباره‌ی فیلم «شیطان وجود ندارد»:

پیتر بردشا از گاردین، امتیاز: 80 از 100

«شیطان وجود ندارد» احتمالا همان‌قدر که برخی را خشمگین خواهد کرد بعضی دیگر را شیفته‌ی نوع روایتش می‌کند؛ برای من اما تا مدت‌ها پس از پایانش – آن نمای طولانی با دو فردی که در مه محو می‌شوند – در ذهنم ماند و آن را درگیر خودش کرد.

رایان لاتانسیو از ایندی‌وایر، امتیاز: 80 از 100

هاماگوچی هیچ‌کسی را از لحاظ اخلاقی قضاوت نمی‌کند اما به محض اینکه فیلم فیلم به لحاظ احساسی دست خود را رو می‌کند این موضوع روشن می‌شود که هرکسی در شرایطی می‌تواند اهریمن باشد یا خطا کند.

جسیکا کیانگ از ورایتی

این داستان بیش‌تر با جزییات و نمایش کلیشه‌ها ساخته شده است تا اقدام‌های بزرگ و مهم.

4. آگرو دریفت (Aggro Dr1ft)

آگرو دریفت متفاوت‌ترین فیلم جشنواره ونیز امسال بود که با تکنولوژی مادون قرمز فیلمبرداری شده است

فیلم جدید هارمونی کورین  یک اکشن تجربی بسیار متفاوت است که در نمایش اول خود در جشنواره‌ ونیز واکنش‌های متفاوت زیادی را برانگیخت. این فیلم ۸۰ دقیقه‌ای که تماما به صورت مادون قرمز فیلم‌برداری شده داستان یک قاتل حرفه‌ای را روایت می‌کند که ماموریتی برای کشتن یک جنایتکار شیطانی به او داده می‌شود اما در جریان اجرای ماموریت با چالشی جدی روبرو می‌شود.

علی‌رغم ترک سالن توسط حدود 30 نفر از مخاطبان قبل از پایان، «آگرو دریفت» مورد استقبال گرم هواداران کورین قرار گرفت و پس از پایان نمایش به مدت ۱۰ دقیقه تشویق شد. حضور ترویس اسکات در نقش اصلی و صحنه‌های تکان‌ دهنده و دلخراش فیلم، از جمله دلایل ترک سالن توسط برخی مخاطبان بود، اما طرفداران کورین تا پایان با فیلم همراهی کردند. بدون شک علاقه‌مندان بی‌صبرانه منتظر اکران عمومی این فیلم هستند تا ببینند اثری که چنین احساسات متناقضی را در میان منتقدان جشنواره ونیز برانگیخته، ارزش تماشا دارد یا یک آشغال به تمام معناست.

3. قاتل (Hit Man)

جدیدترین فیلم کارگردان اثر ماندگار پسرانگی، ریچارد لینکلیتر

با فیلم‌هایی مثل «قاتل» (Hit Man)، «آدمکش» (The Killer) و «آگرو دریفت» (Aggro Dr1ft)، قاتلان حضور فعالی در هشتادمین دوره‌ی جشنواره‌ ونیز داشتند. البته برخلاف دو فیلمی که پیشتر راجع به آن‌ها گفتیم اثر جدید ریچارد لینکلیتر بزرگ با صحنه‌های زننده‌ و ناراحت کننده‌ی کمتری ساخته شده است.

«قاتل» یک کمدی – اکشن پرزدوخورد با بازی ستاره‌ی فیلم «تاپ گان: ماوریک» (Top Gun: Maverick’s) گلن پاول است که به روایت ماجراهای هیجان‌انگیز یک پلیس مخفی اهل نیواورلئان می‌پردازد. این پلیس مخفی طی یکی از عملیات‌هایش مجبور می‌شود تا به عنوان قاتلی بی‌رحم ظاهر شده و افرادی را که در تلاش برای ایجاد هرج‌ومرج در شهر هستند دستگیر کند. همه‌چیز خوب پیش می‌رود تا اینکه یک زن زیبا (با بازی آدریا آرجونا) او را از نقشه‌ی پیچیده‌ی بزرگتری که درگیرش شده آگاه می‌کند… . ریچارد لینکلیتر و گلن پاول فیلمنامه‌ی این اثر را به صورت مشترک و بر اساس مقاله‌ای به قلم اسکیپ هالندزورث که در مجله‌ی «ماهانه‌ی تگزاس» (Texas Monthly)  به چاپ رسیده بود نوشته‌اند.

نظر منتقدان درباره‌ی فیلم «قاتل»:

گلن کِنی از وبسایت راجر ایبرت‌ 

فیلمی کمدی – اکشن که به یک اندازه بامزه و پرتنش است و البته به لحاظ اخلاقی چالش‌برانگیز.

لسلی فلپرین از هالیوود ریپورتر

یک کمدی اسکروبال (نوعی فیلم کمدی که در دهه‌ی ۱۹۳۰ رایج شد و محصول دوران رکود اقتصادی در آمریکا و اوضاع نابسامان مردم در این دوران بود) هوشمندانه.

اوئن گلیبرمن از ورایتی

«قاتل» مملو از لحظه‌های بامزه و مفرح است اما همان‌قدر که سرگرم‌ کننده به نظر می‌رسد، پیرنگی بدترکیبی دارد که پیوسته و بیش از حد کش می‌آید و گسترش پیدا می‌کند و همین به انسجام اثر ضربه می‌زند.

2. داستان شگفت‌انگیز هنری شوگر (The Wonderful Story of Henry Sugar)

نمایی از جدیدترین فیلم وس اندرسون به نام داستان شگفت‌انگیز هنری شوگر

ترکیب وس اندرسن و رولد دال یک ترکیب بهشتی است. شاهد این مدعا همکاری این دو نفر روی پروژه‌ای متفاوت در سال 2009 است که منجر به خلق اثر ماندگار و تماشایی «آقای فاکس شگفت‌انگیز» (Fantastic Mr. Fox) شد. اثر جدید اندرسن نیز یک فیلم کوتاه ۳۹ دقیقه‌ای است که از داستان «داستان شگفت‌انگیز هنری شوگر» رولد دال اقتباس شده است و ماجراهای مردی ثروتمند به نام هنری شوگر را روایت می‌کند.

در این فیلم شوگر (بندیکت کامبربچ) با یک رهبر مذهبی مرموز (بن کینگزلی) روبرو می‌شود که می‌تواند بدون استفاده از چشمانش ببیند. بنابراین شوگر نیز تلاش می‌کند تا به هر قیمتی که شده این قدرت ویژه را برای برای پیروزی در قمار و چندین برابر کردن ثروتش بیاموزد. در این فیلم فانتزی که فضایی مشابه آثار قبلی اندرسون دارد، علاوه بر خود رولد دال بازیگران نام‌آشنای دیگری مثل دو پتل، رالف فاینز، روپرت فرندز و ریچارد آیوادی نیز حضور دارند و تماشاگران باید تا 27 سپتامبر برای تماشای آن از طریق نتفلیکس منتظر بمانند.

نظر منتقدان درباره‌ی فیلم «داستان شگفت‌انگیز هنری شوگر»:

نیکی بوگان از اسکرین دِیلی، امتیاز: 90 از 100

داستان چندلایه‌ی فیلم درباره‌ی یک مرد ثروتمند و کتاب خارق‌العاده‌ای است که زندگی‌اش را تغییر می‌دهد. این همان ایده‌ای است که وس اندرسن باید آن را فیلم می‌کرد. فیلمسازی که از چنین روایت‌های «عروسک روسی» مانندی لذت می‌برد و داستان را به عنوان خوانشی دراماتیک ارائه می‌دهد که خود شخصیت‌ها راوی آن هستند.

رابی کالین از تلگراف، امتیاز: 80 از 100

«داستان شگفت‌انگیز هنری شوگر» فیلمی جدید از نابغه‌ای به نام وس اندرسن! تقریبا نیازی به گفتن نیست که جزییاتش مطبوع هستند.

پیتر دبروژ از ورایتی، امتیاز: 80 از 100

فیلم در واقع فقط حضور خود اندرسن را کم دارد، به همان شیوه‌ای که آلفرد هیچکاک سابقا خودش را در آثارش عرضه می‌کرد. آن وقت به‌راحتی می‌شد گفت که او در هر فریم از فیلمش حضور دارد، هرچند که الان هم لحظه به لحظه او را حس می‌کنیم.

1. منوی لذت (Menus Plaisirs – Les Troisgros)

یک مستند جذاب دیگر از فردریک وایزمن افسانه‌ای

فردریک وایزمن یکی از بهترین فیلمسازان زنده‌ی ما و قطعا یکی از بهترین مستندسازانی است که آثار تاثیرگذارش الگویی مورد اعتماد برای دیگر علامندان به این سبک هستند. او در سن 93 سالگی هنوز هم پرکار و باطراوت است و «منوی لذت» نهمین فیلم این فیلمساز کهنه‌کار در دهه‌ی اخیر به شمار می‌رود. شور زندگی و کاوش استادانه‌ی او در آثاری که پیرامون مکان‌هایی نظیر کتابخانه‌ها، دبیرستان‌ها، کلوپ‌های شبانه و مجلس‌های ایالتی ساخته آن‌قدر صمیمی و قابل درک است که هنگام تماشایشان واقعا احساس حضور در آن فضا به شما دست می‌دهد.

وایزمن در اثر جدیدش که بیشتر یک مستند است تا اثری داستانی وارد دنیای خانواده‌ی Troisgros می‌شود که کنترل سه رستوران مشهور پاریس به نام‌های Troisgros, Le Central, and La Colline  را در دست دارند. وایزمن در این سند تصویری چهار ساعته به کمک سرآشپزی که 55 سال است سه ستاره‌ی میشلن رستورانش را حفظ کرده (رستوران سه ستاره نهایت کیفیت یک رستوران را به نمایش می‌گذارد. رفتن به این رستورانها خود ارزش یک سفر ویژه و اختصاصی را دارد. این تعداد ستاره بیانگر یک آشپزی استثنایی و خاص است. غذاهای مخصوص یک رستوران دارای سه ستاره‌ی میشلن با دقت و ظرافت تمام و با استفاده از مرغوب‌ترین مواد اولیه تهیه می‌شود) نحوه‌ی تولید سوسیس را با تمام جزئیات و فوت‌وفن‌هایش مستند می‌کند.

منبع: Rollingstone

خروج از نسخه موبایل