فیلم جاده انقلابی Revolutionary Road 2008

زوج جوانی که در دهه 1950 در حومه ای از کنتیکت زندگی می کنند، در تلاش برای بزرگ کردن دو فرزند خود، برای کنار آمدن با مشکلات شخصی خود تلاش می کنند.
فیلم در یک مهمانی خانگی شروع می شود، جایی که فرانک ویلر (لئوناردو دی کاپریو) از آن طرف اتاق به آوریل (کیت وینسلت) نگاه می کند. به گوشه ای می روند، خود را معرفی می کنند و گپ می زنند. او می‌گوید که دارد هنرپیشه شدن را یاد می‌گیرد. صحنه بعدی بلافاصله به انتهای یک نمایشنامه می‌پریم، چون پرده در شرف پایین آمدن است. ما آوریل را روی صحنه ناراحت می بینیم و فرانک را در میان تماشاگران با اخم بزرگی روی صورتش می بینیم. برخی از مردم دست می زنند و تشویق می کنند و برخی واقعاً از نمایش ناامید می شوند. خانم هلن گیوینگز (کتی بیتس) از کنار فرانک می گذرد و به فرانک تعارف می کند که همسرش در بازی فوق العاده بود. فرانک لبخند می زند و می رود. فرانک به پشت صحنه می رود و دنبال آوریل می گردد. در راه، میلی کمپبل (کاترین هان) را می بیند که او نیز در این نمایش حضور داشت. او به فرانک می گوید که او و همسرش شپ (دیوید هاربر) آماده نوشیدن هستند. فرانک موافقت می‌کند و به رختکن خصوصی می‌رود، جایی که او یک آوریل ویرانگر را در حال تغییر می‌بیند. او از فرانک می‌خواهد که به میلی و شپ بگوید که نمی‌توانند برای نوشیدنی بیرون بروند و از پرستار بچه‌شان به عنوان بهانه استفاده کنند. فرانک و آوریل کمی با هم بحث می کنند اما فرانک مجبور است. سپس ما یک عکس دور از فرانک و آوریل را می بینیم که در راهروی یک دبیرستان با فاصله آشکار بین دو نفر، حتی زمانی که در ماشین هستند، حرفی نمی زنند. در حین رانندگی، فرانک برمی گردد و به آوریل می گوید که تقصیر او که نمایشنامه بد بود، به خاطر غیرحرفه‌ای بودن آن با فیلم‌نامه‌های بد و بازیگران و هنرپیشه‌های آماتور در اطرافش بود. آوریل نه تنها از نظرات او قدردانی نمی کند، بلکه از فرانک می خواهد که در مورد آن صحبت نکند. آنها بیشتر بحث می کنند و فرانک ماشین را می کشد. فرانک به آوریل می‌گوید که تقصیر او نیست که این نمایشنامه به شدت حمایت می‌کند و دیگر قرار نیست مزخرفاتی را که او به او می‌دهد تحمل کند. آوریل از ماشین پیاده می شود و فرانک با عصبانیت دنبالش می آید. آنها بر سر یکدیگر فریاد می زنند که چگونه فرانک همیشه سعی می کند مسائل را مطرح کند، در حالی که تنها کاری که او می خواهد انجام دهد این است که آرامش و سکوت داشته باشد تا خودش با آن برخورد کند. بحث داغ می شود و آوریل به فرانک به خاطر تلاش برای سخت گیری و مردانگی توهین می کند. فرانک مشت می کند و به نظر می رسد که قصد دارد به آوریل ضربه بزند، اما میل خود را برای ضربه زدن به او کنترل می کند و به جای آن شروع به کوبیدن کاپوت ماشین آنها می کند و دستش آسیب می بیند. آوریل از فرانک می خواهد که او را به خانه ببرد. آنها رانندگی می کنند. اکنون عنوان جاده انقلابی به نمایش در می آید. ما فرانک را می بینیم که آماده رفتن به سر کار است. او با یک کت و شلوار خاکستری و کلاه، به سمت ایستگاه می رود و با قطار وارد شهر می شود. محیط حومه کانکتیکات در دهه 1950 است. اکنون آوریل را می بینیم که در حالی که در حال بیرون آوردن زباله ها است، به محله خیره می شود. او در حالی که خانم گیوینگز، مشاور ملکی آنها در حال رانندگی است، با فرانک در ماشین نشسته است. در طول مسیر، خانم گیوینگز مدام به این موضوع اشاره می‌کند که این دو تا چه اندازه با بقیه افراد همسایه تفاوت دارند. این یک مرجع مکرر است، مردم از فرانک و آوریل ویلر به عنوان زوج نمونه شهر یاد می کنند. آنها به خانه ای که در نهایت خریدند می روند و می بینیم که آوریل چقدر از آن خوشحال است. فرانک در میان صدها نفر دیگر که به سر کار می روند، حضور دارد. در حین سوار شدن بر آسانسور، یک منشی جوان بامزه نگاهی به او می اندازد که لبخندی بر لبانش می نشاند. فرانک در راه خود به اطاقک خود با همکارانش خوشایند و بدبختی می کند. او را برای بحث در مورد کار بدی که انجام داده است به دفتر می‌خوانند. (ما متوجه شدیم که فرانک در ناکس به‌عنوان فروشنده‌ای کار می‌کند که پدرش تمام عمرش را انجام می‌داد.) او از طرف رئیس‌اش فریاد می‌زند، بنابراین او کارش را با نگرش شوخی و شوخی اصلاح می‌کند که می‌تواند به قیمت کارش تمام شود. سپس فرانک نزد منشی نازنینی که قبلاً در آسانسور دیده بود می رود و از او می خواهد که نسخه اصلاح شده را برای او تایپ کند و از او می خواهد برای ناهار بیرون برود. در طول ناهار آنها مارتینی می نوشند و او با دفتر تماس می گیرد تا به آنها بگوید که برای انجام تحقیقات به منشی نیاز دارد. بعد از اینکه تلفن را قطع کرد هر دو می خندند. فرانک در طول مکالمه آنها به منشی شوخی می کند، شوخی این است که پدرش تمام عمرش را در یک شرکت به عنوان فروشنده کار می کرد و او فکر می کرد که بدبخت ترین مردی است که تا به حال شناخته است و قسم خورده است که هرگز شبیه او نخواهد شد. سالها بعد او دقیقاً همان کاری را انجام می دهد که پدرش در تمام عمرش انجام می داد. علاوه بر این، امروز تولد 30 سالگی اوست و او بدبخت است. فرانک و منشی به آپارتمان او می روند و در آنجا رابطه جنسی دارند. سپس با عجله با یک خداحافظی بسیار معمولی ترک می‌کند و احساس منشی را به کار می‌گیرد. فرانک به خانه می رسد و آوریل با یک بوسه از او استقبال می کند. او سپس با یک کیک تولد تا آوریل غافلگیر می شود، پسرشان مایکل (تای سیمپکینز) و دخترشان جنیفر (رایان سیمپکینز) که برای او تولدت مبارک می خوانند که اشک شادی را در چشمانش جاری می کند. در این زمان از فیلم آوریل در حال چرخش است. از طریق تصاویر قدیمی، تصویری از فرانک و دوستانش را پیدا می کند که در مقابل برج ایفل ایستاده اند. آوریل یک فلاش بک از اولین شبی که با فرانک خوابید، دارد، زمانی که او به او گفت که اگر انتخابی دارد در پاریس زندگی کند، جایی که مردم واقعاً زندگی می کنند. آوریل به او می گوید که او جالب ترین فردی است که تا به حال دیده است. شب بعد از دوش گرفتن، آوریل از فرانک می خواهد که با فرانک صحبت کند. او این ایده را مطرح می‌کند که بین پس‌اندازشان و فروش خانه‌شان آن‌قدر پول دارند که شش ماه بدون کار زنده بمانند و از آنها می‌خواهد به پاریس نقل مکان کنند. او معتقد است که آنها آنقدر به منشی ها حقوق می دهند که فرانک بالاخره می تواند وقت داشته باشد تا از زندگی خود و همه چیز لذت ببرد و آنها می توانند از این بدبختی که در حال حاضر در آن هستند رهایی یابند. در ابتدا فرانک فقط از این ایده می خندد اما سپس شروع به خرید آن می کند. آن‌ها موافقت می‌کنند و در آغوش می‌گیرند. آن‌ها این خبر را به دوستانشان شپ و میلی کمپبل می‌گویند که شوکه شده‌اند، اما از فرانک و آوریل حمایت می‌کنند، بسیار جدی و قانع‌کننده هستند که زندگی‌شان در پاریس چگونه خواهد بود. شب ها، شپ و میلی به این ایده می خندند، اما میلی هم گریه می کند، شاید به خاطر تصور رفتن دوستان یا اینکه دوستان زندگی بهتری نسبت به آنها دارند. آوریل از آقای و خانم گیوینگ و پسر مشکلشان جان (مایکل شانون) دعوت می کند. ) که در حال حاضر در یک بخش روانپزشکی به سر می برد، در یک گردهمایی (در واقع لطفی به خانم گیوینگز است، که معتقد است ملاقات یک زوج عالی برای پسرش مفید خواهد بود. جان مردی بسیار رک است و اصلاً اخلاق ندارد. فرانک و آوریل صبور هستند و به جان اجازه می دهند هر چیزی را که می خواهند بگویند مسخره کند. فرانک و آوریل می گویند که زندگی خود را اینجا ترک می کنند و زندگی جدیدی را در پاریس شروع می کنند. این باعث می شود جان به همه چیزهایی که مادرش اعتقاد داشت بخندد، که زوج عالی حتی این را تحمل نمی کنند. فرانک و آوریل از جان می‌خواهند که بعداً با آنها قدم بزند. در طول پیاده‌روی، فرانک و آوریل متوجه می‌شوند که جان دائماً به خاطر مشکلات روانی‌اش شوک الکتریکی می‌گیرد و از جهاتی در حین صحبت با هم ارتباط برقرار می‌کنند. جان می‌پرسد چرا آنها خروج از اینجا و پاسخ این است که این مکان درماندگی را ترک کنید. جان موافقت می‌کند و می‌گوید دیدن آن به یک مرد عاقل نیاز دارد، اما یک مرد شجاع باید این احساس درماندگی را بپذیرد. در چند هفته آینده، چرخ‌ها برای زندگی جدید خود آماده می‌شوند، آوریل ویزای خود را دریافت می‌کند و تمام مدارک سفرشان را مراقبت می‌کند. و فرانک به کار خود ادامه می دهد اما با شادی بسیار بیشتر. به نظر می رسد که آنها اکنون خوشحال تر هستند، دیگر هیچ بحثی وجود ندارد و قطعاً بسیار دوست داشتنی هستند. یک روز صبح فرانک با مدیر ارشد اجرایی نیز در داخل دفتر به دفتر فراخوانده می شود. فرانک بسیار مطمئن است که به خاطر کار بدی که چند هفته پیش انجام داد، اخراج خواهد شد (که برایش اهمیتی ندارد). معلوم شد که کار او به جکپات رسیده و بازخوردهای خوبی را در شرکت دریافت کرده است که باعث می‌شود به فرانک پیشنهاد ارتقای شغلی با مدیر اجرایی پروژه‌ای جدید بدهند: کامپیوترها. آن‌ها آنقدر خوشحال هستند که در یک زندگی جدید این گام را برمی‌دارند و همانجا در آشپزخانه عشق می‌ورزند. پس از مدتی، مدیر اجرایی فرانک را برای یک شام شیک فرا می‌خواند تا در مورد ارتقای شغلی صحبت کند. مدیر اجرایی واقعاً خواهان حضور فرانک است و او وسوسه شده است، اما کاملاً مایل به قبول این کار نیست. فرانک می پرسد که آیا پدرش را می شناسد که 30 سال در شرکت کار می کرد، رئیس می گوید نه. رئیس به او می گوید که یک مرد فقط چند فرصت در زندگی پیدا می کند، بنابراین وقتی فرصتی پیش آمد، بهتر است تا جایی که ممکن است آن را محکم بگیرد، زیرا ممکن است فرصت دیگری در راه نباشد. این موضوع فرانک را به فکر وا می دارد. بعداً آوریل به فرانک می گوید که در هفته 10 بارداری است و هر دو نگران هستند. او می گوید تا زمانی که قبل از هفته دوازدهم باشد، گزینه هایی وجود دارد. آنها توافق می کنند که یک کودک گزینه ای برای آنها برای بردن به پاریس نخواهد بود، زیرا کل برنامه را تغییر می دهد. فرانک از ایده سقط جنین حمایت نمی‌کند. در مرحله بعد، ویلرها و کمپبل‌ها را در ساحل می‌بینیم که از آفتاب و آب لذت می‌برند. فرانک، که می‌داند آوریل می‌تواند این مکالمه را بشنود، با صدای بلند با شپ در مورد اینکه این فرصت عالی است و چقدر پول بیشتر برای ارتقاء به او پیشنهاد می‌شود، صحبت می‌کند. آوریل متوجه می شود که فرانک شروع به دور شدن از ایده آنها در مورد زندگی جدید در پاریس کرده است و آنها در ساحل با هم بحث می کنند. با گرفتن حوله متوجه یک کیت سقط جنین در قفسه می شود. او عصبانی است و در آوریل شروع به فریاد زدن می کند. در طول مشاجره او اشاره می کند که دلیل مهاجرت آنها به اینجا به دلیل یک بارداری ناخواسته بوده است و او نمی خواهد به همین دلیل برای قسمت دیگری از زندگی آنها تصمیم بگیرد. او گفت که هیچ برنامه ای برای استفاده مطمئن از کیت ندارد، اما برای هر موردی آن را دریافت کرد. آنها بیشتر بحث می کنند و آوریل می فهمد که پاریس دیگر گزینه ای نیست. روز بعد فرانک ترفیع را می گیرد و در حالی که دیر می ماند، دوباره با منشی جوان بیرون می رود. یک شب دیگر فرانک، آوریل، میلی و شپ بیرون می روند و می رقصند. میلی و شپ خوشحال هستند که سفر پاریس قرار نیست اتفاق بیفتد، همه خوشحال هستند به جز آوریل. فرانک از آوریل می‌خواهد برقصد، اما آوریل می‌گوید نه، بنابراین او در عوض با میلی می‌رقصد. در پایان شب وقتی آنها در حال ترک ماشین‌هایشان هستند مسدود می‌شوند، بنابراین از آنجایی که هر دو پرستار آنها منتظر هستند، آوریل با شپ می‌ماند تا ماشین را جابجا کند در حالی که فرانک میلی را به خانه می‌برد تا پرستار بچه‌ها را راحت کند. آوریل و شپ دوباره به بار می‌روند و شروع به رقصیدن با معاشقه‌های فراوان و پیامدهایی می‌کنند که منجر به داشتن رابطه جنسی در ماشین او می‌شود. شپ به آوریل می گوید که او را دوست دارد و آوریل به او می گوید که صحبت نکن. روز بعد فرانک می بیند که آوریل چقدر ناراضی است و نگران است که از زمانی که سفر پاریس لغو شد آنها روی یک تخت نخوابیده اند. او تصمیم می گیرد به آوریل بگوید که چقدر او را دوست دارد و چگونه می خواهد او را در اینجا در خانه خوشحال کند. او تا آنجا پیش می‌رود که به او می‌گوید رابطه‌ای داشته اما به آن پایان داده است. آوریل حتی با شنیدن آن دیوانه نیست. او می گوید که هیچ احساسی ندارد، زیرا دیگر او را دوست ندارد. درست در همان لحظه، خانم گیوینگز به همراه شوهرش و پسرش جان به آنجا می آیند. وقتی شام می خورند، می گویند که پاریس دیگر گزینه ای نیست و آوریل بچه دار می شود. این باعث ناراحتی جان می‌شود، بنابراین او شروع به توهین به فرانک و آوریل می‌کند و می‌گوید که او دیگر مرد نیست، زیرا دارد حرف‌های خودش را درباره درماندگی و این چیزها می‌خورد. فرانک شروع به عصبانی شدن و بی حوصلگی می کند، در حالی که جان ادامه می دهد که فرانک فقط به این دلیل احساس یک مرد می کند که آوریل را کوبیده است. این باعث می شود Givings از خانه بیرون رانده شود، و در راه، جان به شوخی عذرخواهی می کند اما می گوید که از یک چیز خوشحال است و آن اینکه او آن بچه ای نیست که قرار است در این خانواده بدبخت به دنیا بیاید. آوریل و فرانک وارد بحث شدید دیگری می شوند. فرانک آنقدر احساساتی و عصبانی است که در را محکم می زند، به دیوار می کوبد، لامپ ها را پرتاب می کند، صندلی ها را می شکند و کاملاً از کنترل خارج می شود. آوریل می گوید که اگر فرانک او را لمس کند، فریاد می زند، فرانک دست او را می گیرد و او فریاد می زند و از خانه فرار می کند. فرانک او را در جنگل تعقیب می کند. آوریل به فرانک می گوید که او را تنها بگذارد، که او نمی خواهد درباره چیزهایی صحبت کند و فقط می خواهد تنها باشد تا به آن فکر کند. فرانک موافقت می کند و او را در جنگل رها می کند. در حالی که فرانک در خانه است، روی صندلی در اتاق نشیمن می نشیند و می نوشد و نگران آوریل و امنیت خود است، اما وقتی برمی گردد به خانه نمی آید، فقط بیرون از در به سیگار کشیدن ادامه می دهد در حالی که فرانک در خانه می ماند. با چراغ خاموش. صبح روز بعد فرانک آماده رفتن به سر کار است و آوریل زیبا و «جوان‌شده» را می‌بیند که در حال آماده کردن صبحانه است و مؤدبانه از فرانک می‌پرسد که تخم‌هایش را چگونه می‌خواهد. فرانک غافلگیر می شود اما از اینکه کل درام تمام شده است و آنها به صرف صبحانه می روند خیالش راحت می شود. در طول صبحانه، او در مورد کار خود و کامپیوتر جدید تا آوریل صحبت می کند که به هر کلمه ای که باید بگوید علاقه مند به نظر می رسد و به او می گوید که باید از کاری که انجام می دهد لذت ببرد. آنها با یک بوسه و لبخند متزلزل از آوریل یک خداحافظی ناشیانه دم در دارند. فرانک از او می پرسد که آیا هنوز او را دوست دارد و او با آرامش پاسخ می دهد بله. فرانک در ماشین خود را ترک می کند. در بازگشت به خانه، رفتار شکننده اش ترک می خورد و او در حین شستن ظرف ها گریه می کند. او با میلی تماس می گیرد تا از او بخواهد به فرزندانش بگوید که آنها را بسیار دوست دارد. او یک قابلمه آب را می جوشاند و در حالی که در را می بندد، کیت سقط جنین را در دست دارد و چند حوله روی کف حمام می گذارد. سپس می‌بینیم که آوریل به آرامی از پله‌ها پایین می‌رود و به سمت اتاق نشیمن می‌رود، جایی که او از پنجره به بیرون نگاه می‌کند و تمام فرش و دامنش را خون می‌کند، سپس با آمبولانس تماس می‌گیرد. در بیمارستان، فرانک نگران است و گریه می‌کند در حالی که شپ به او آرامش می‌دهد. او در مورد مویرگ های شکسته و چیزهای دیگری صحبت می کند که دکتر به او گفته که نمی فهمد. او با جمله "او این کار را با خودش انجام داد" تمام می کند. شپ می رود تا برای فرانک قهوه بیاورد و در حال گریه کردن در دستگاه خودکار دیده می شود. او برمی گردد تا ببیند فرانک خبرهایی دریافت می کند مبنی بر اینکه آوریل موفق نشده است زیرا قبل از اینکه آمبولانس به او برسد خونریزی زیادی داشت. فرانک در خیابان می دود. صحنه بعدی ما میلی و شپ را با یک زوج جدید در خانه خود می بینیم و آنها هستند. به اشتراک گذاری داستان غم انگیز Wheelers. میلی اشاره می کند که فرانک با بچه ها به شهر برگشت و او فداکارترین پدری بود که تمام وقت خود را با آنها می گذراند. شپ به حیاط خلوت می رود و میلی هم دنباله رو. شپ به میلی می‌گوید که دیگر نمی‌خواهد در مورد چرخ‌ها صحبت کند و او می‌گوید خوب، هر دو برای یک دقیقه در خاطرات فرو می‌روند. آنها را در آغوش می گیرند و می بوسند و به داخل خانه برمی گردند. صحنه ای از فرانک را می بینیم که روی نیمکت پارک نشسته و فرزندانش را روی تاب ها تماشا می کند و غمگین و متفکر به نظر می رسد. وقتی یکی از بچه‌هایش او را صدا می‌کند، نگاهش را بلند می‌کند و به آرامی لبخند می‌زند و کمی خوشحال‌تر به نظر می‌رسد. در صحنه آخر، خانم گیوینگ روی کاناپه نشسته و با شوهرش هاوارد صحبت می‌کند (ریچارد. او درباره محله و آنچه در آن صحبت می‌کند صحبت می‌کند. وقتی هاوارد از ویلرها نام می برد، خانم گیوینگز شروع به انتقاد از آنها می کند که تا حدودی عصبی و دشوار هستند و از خانه غفلت می کنند. همانطور که او در حال ادامه دادن به آن است، او شروع به کم کردن سمعک خود می کند و با لبخند کمرنگی می خندد. سکوت جدید