یک جنگ خصوصی

یکی از مشهورترین خبرنگاران جنگی زمان ما، ماری کالوین، یک روح کاملاً نترس و سرکش است که به خط مقدم درگیری‌ها در سراسر جهان هدایت می‌شود تا صدایی به بی‌صدا بدهد.
ماری کالوین یک روزنامه‌نگار آمریکایی برای ساندی تایمز است که از خطرناک‌ترین کشورها دیدن می‌کند و جنگ‌های داخلی آنها را مستند می‌کند. در سال 2001، در حالی که با ببرهای تامیل سفر می‌کردند، کالوین و خدمه‌اش در کمین ارتش سریلانکا قرار گرفتند. با وجود تلاش او برای تسلیم، یک آرپی جی به سمت او شلیک می کند و او را به حدی مجروح می کند که چشم چپ خود را از دست می دهد. پس از آن، کالوین تصمیم می‌گیرد که یک پچ چشم بپوشد. با تشخیص PTSD، کالوین همچنان مصمم است به دنبال داستان‌های جدید باشد و با رئیس خود، شان رایان، درباره درگیری‌هایی که می‌خواهد پوشش دهد، از جمله عراق، جایی که با عکاس جنگ، پل کانروی ملاقات می‌کند، بحث می‌کند. و لیبی. او در لندن زندگی می کند و زمانی که به دنیا سفر نمی کند، با تونی شاو رابطه برقرار می کند. در فوریه 2012، کانروی و کالوین تصمیم می گیرند درگیری در شهر حمص را پوشش دهند، جایی که آنها 000 مرد، زن و کودک سوری را پیدا می کنند که در این شهر گرفتار شده اند. تیراندازی متقابل پس از اینکه کانروی و کالوین داستان خود را برای رایان می فرستند، کالوین تصمیم می گیرد در CNN ظاهر شود تا تلفات غیرنظامی را آگاه کند. در حالی که ماری، پل و یک خبرنگار دیگر به نام رمی اوچلیک از ساختمانی که به عنوان مرکز رسانه ای استفاده می کردند فرار می کنند، خیابان مملو از انفجار است. پل، مجروح و شوکه شده، از خواب بیدار می شود و متوجه می شود که کولوین و اوچلیک در اثر انفجارها و متعاقب آن انباشته آوار کشته شده اند. فیلم با تصاویری از شهر ویران شده حمص به پایان می رسد و به دنبال آن مصاحبه ای از ماری کولوین واقعی با این جمله: اگر ترس را بپذیرید هرگز به جایی که می روید نخواهید رسید. و رمی اوچلیک روزنامه نگار در 22 فوریه 2012 در حمص سوریه کشته شدند. پل کانروی با وجود مجروحیت شدید، زنده مانده و به عنوان عکاس به کار خود ادامه می دهد.