خلق اطفالند جز مست خدا نیست بالغ جز رهیده از هوا
گفت دنیا لعب و لهوست و شما کودکیت و راست فرماید خدا
از لعب بیرون نرفتی، کودکی بی ذکات روح، کی باشد ذکی1
بسیاری از مردم سیر زندگی دنیوی و مادی خود را از کودکی تا پیری طی می‌کنند اما با دوران کودکی خود تفاوت چندانی نکرده‌اند و بدون آنکه برایشان مهم باشد که از کجا و برای چه آمده‌اند؟ اینجا چه می‌کنند؟ و کجا باید بروند؟ سرمست و سرخوش در بازی دنیا گرفتارند و روزگار می‌گذرانند، در کودکی با اسباب بازی‌های پلاستیکی بازی می‌کنند و در دوران جوانی با آهنی آن سرگرم‌اند.
امیرالمؤمنین علی(ع) درباره انسان دانا و حکیم می¬فرمایند:
«خدا رحمت کند کسی را که بداند از کجا آمده است؟ کجا هست؟ به کجا خواهد رفت؟».2
قرآن کریم سیر عموم زندگی دنیا را بازی، شهوت‌رانی، خودنمایی، فخر فروشی و زیاده طلبی می‌داند و می‌فرماید:
«اعْلَمُواْ أَنَّمَا الْحَیَاةُ الدُّنْیَا لَعِبٌ وَلَهْوٌ وَزِینَةٌ وَتَفَاخُرٌ بَیْنَکُمْ وَ تَکَاثُرٌ فِى الْأَمْوَالِ وَالْأَوْلاَدِ؛3 بدانید که زندگانى پستِ دنیا، چیزى جز بازى و سرگرمى و زینتطلبى و فخر فروشى در میان خود و افزونطلبى در اموال و اولاد نیست».
در این عبارت دوران جوانی اکثر انسان‌ها، دوران خودنمایی معرفی می‌شود.4
جوان شایسته درنگاه اسلام، از افکار و بازی‌های کودکانه فاصله می‌گیرد و نسبت به خدا، خود، جامعه و دیگران احساس مسؤولیت می‌کند.
پیامبر اکرم(ص) جوان شایسته را جوانان حکیم و دانا توصیف نمودند و می‌فرمایند:
«بهترین جوانان شما آنانند که رفتارشان مثل رفتار پیران، پخته و سنجیده باشد و بدترین پیران، کسانى‌اند که چون جوانان شما رفتار کنند».5
حکمت یکی از نعمت‌های خداوند است که حتی گاهی در کودکی و نوجوانی به بندگان خوبش عطاء می‌کند.
